eenzame mensen krygen in dit hôtel zes weken de tyd om een partner te vinden; wie daar niet in slaagt, verandert in een dier naar keuze. "doe my dan maar een zeekreeft". zyn broêr, die pech had, blykt alvast te zyn veranderd in een hond.
dit is een zeer geestig idee, en ik begon eraan met de beste bedoelingen. wie houd er ook niét van colin farrell, of van olivia colman? (= de koningin in "the crown"...)
dit alles echter tegen beter weten in; ik wéét onderhand dat films niet kunnen worden gestoeld op een geestig idee, of op een idee whatsoever. een idee is voor een verhaal de mazelen. zie ook byvoorbeeld: "the invention of lying," van ricky gervais; "stel je voor," zegt die film, "dat we in een wereld zouden leven waar liegen gewoon fysiek onmogelyk zou zyn." dat is een toffe vraag maar je mag geen film gebruiken om een vraag te beantwoorden.
het probleem met zo'n exclusief idee is namelyk dat in het verhaal alle gebeurtenissen en alle dialogen worden gedegradeerd tot een illustratie. de personages worden robotten en zelfs de decors zyn van een zuivere bedachtheid. hier nu zo'n ongelooflyk goeie acteurs - maar: ze kunnen geen kant uit, ze worden platgeregisseerd.
resultaat: de kyker snàkt op den duur naar adem, naar léven, naar iets oprechts.
na een goed uur heb ik de film weêr moeten afzetten.
"ja maar, op het einde gebeurt er nog dit of dat,"- kan me niet bommen, ik ga niet eerst door het braambos om dààrna pas het licht te zien...
 |
| dit zyn geen personages, dit zyn modellen die idee representeren. |
2 opmerkingen:
Ik ben die ooit in de cinema gaan zien, omwille van de acteurs. Zéér rare film ...
indeed
Een reactie posten