leestekens

voor de meesten van myn lezers wordt dit een té saaie nieve rubriek - maar: om het voor myzelf eens op een rytje te zetten, ga ik tien afleveringen lang proberen uit te weiden over myn persoonlyke opvattingen over leestekens; het punt, de komma, de dubbele punt en het gedachtenstreepje...

    vandaag beginnen we met het punt, deel één. je kan dit echter gemakkelyk overslaan...

het punt als de afronding van een gedachte bestaat reeds sinds de 3e eeuw voor christus, in het oud-grieks; maar in de westerse middeleeuwen verdween in de meeste teksten de interpunctie tout court, waardoor die dingen dan ook extreem moeilyk leesbaar zyn. de terugkeer van het punt is een signaal van het humanisme...

    het punt is het meest zware anker, zwaarder zelfs dan een uitroepteken. een punt heeft namelyk geen ander leestekens nodig, het kan op zichzelf staan, los van wat er eerder of later is gebeurd. als een tegenvoorbeeld: een zin die eindigt op een uitroepteken, moet meestal gevolgd worden door minstens één andere zin met evenééns een uitroepteken, met name om dat eerste uitroepteken te verantwoorden. tenzy het uitroepteken op het einde van een gehele alinea staat. grafisch is dat echter zeer kaal en een beetje dommig; je kan dan beter, opnieuw als een soort van zelfverantwoording, twee uitroeptekens plus drie puntjes gebruiken, een beetje afgekeken van céline; "zoals by voorbeeld in déze zin!!..."

    dat het my als schryver nét iets te erg aan zelfvertrouwen ontbreekt, zie je dan ook aan het gegeven dat ik van het simpele punt eigenlyk véél te weinig gebruik maak. maar goed, een tekst met veel punten en voorts weinig andere leestekens, is toch wel erg blokkig en nieuw-zakelyk, terwyl ikzelf toch streef naar een lyrisch proza, d.w.z. een "sprekende" stem - in deze, feitelyk, opnieuw céline als lichtend voorbeeld moetende noemen; alleen heb ik geprobeerd om aan zyn muzikale superuitvinding, de onverbiddelyke "drie puntjes", te ontkomen, door erg uitgebreide onderzoekingen met het gedachtenstreepje, vooral in combinatie met,- (een unieke vondst van myzelf!!...)-, een komma. dat is een van myn eigen grote uitvindingen: de komma gevolgd door het gedachtenstreepje.

    gewoon eindigen met een punt is nochtans het beste dat je kan doen. zie bukowski. alle rest is eigenlyk manierdery. maar daar heb je dus, hier alles byeen, buitengewoon veel talent voor nodig - of beter gezegd: je hebt daar eigenlyk buitengewoon veel levenservaring voor nodig. ik ben eigenlyk nog te jong om quasi exhaustief met punten te schryven.