tezamen met myn gezondheid, herwin ik dus precies ook weêr myn zekere optimisme. misschien is alles ongeveer goed zoals het is- misschién... misschien is alles in evenwicht, toch enigszins. tof is vooral dat de voorbye tien, twaalf optredens die ik deed, één na één een schot in de roos waren, toch echt... ik bedoel niet persé technisch, maar wel qua levensgevoel; ik voel my zelf, op dat podium, zeer gelukkig, wat niet vanzelf spreekt, en dat geluk springt simpelweg over op het publiek; nooit een gevuld olympisch stadion, maar wel toch steeds een fyne handvol dames en heren, die het goed met my voorhebben. niet "vanalles moeten staan bewyzen", niet in een line-up moeten staan "concurreren"; - oef...
inmiddels werd het halftwaalf savonds. het is een zaterdag, dus de straat is maar weêr eens rumoerig... tegenwoordig ook motors, dwz harley-achtig geweld, dat je langzaam van noord naar zuid door de nacht hoort scheuren. geef my maar weêr die avondklok, wat ik je brom... de mensen verdienen al die vryheid niet, ze maken er een knoeipot van.
2 opmerkingen:
Het klinkt als een harley, maar blijkbaar is dat toch maar een auto die zo scheurt van de kerkstraat naar de Schijnpoort.
ik zag al wel een motor ook...
Een reactie posten