myn zus speelde klarinet. dus kwam ik veertig jaar geleden, toen ik elf was, in het publiek terecht voor een optreden van een twintigtal leerling-klarinet-spelers van ongeveer myn leeftyd.
de zesde of de zevende leerling kwam op. wat bleek? hy was zyn rietje vergeten. de leraar deed zyn best om dit nog op te lossen. intussen stond die leerling daar te staan, in spastische houdingen van de zenuwen; zo te moeten staan sterven, in deze plechtige, gewichtige omgeving...
de leraar kwam echter tot de conclusie dat de zaak niet kon worden gered. de leerling kreeg zyn klarinet terug aangereikt. hy droop, met stuntelige passen, weêr af. het publiek klapte in zyn handen, en lachte ("ho-ho-ho...")
dit was best hard, mensen.
wat my nu bezighoudt: ikzelf herinner my dit voorval nog goed - maar: is het nu juist om te vermoeden, dat ik vandaag de énige nog ben, die zich dit herinnert? volgens my weet ondertussen zelfs die leerling zélf dit allang niet meer.
dat is iets waar ik het soms moeilyk meê heb: collectief beleefde gebeurtenissen - die echter jy alléén nog weet.
daar een variant van, nog méér ondraaglyk: dat de ander zich bepaalde voorbye feiten met zekerheid herinnert - maar dan in een andere versie.
*
een heleboel indie-groepjes die in de jaren '80 wel heftig rondgingen, maar die ik alleen maar kende van hun namen op de affiches; tof dat je die nu eindelyk eens allemaal kan checken; "lords of the new church", "legendary pink dots", "wedding present"... "screaming blue messiahs"... "shop assistents", "thin white rope"...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten