prent: geknield in witte steen, hoogte circa 75cm.
LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
73.
Ook ik gaf Leonard gelijk. Want vrijheid boven alles. In mijn dagboek schreef ik de volgende randbemerking: ‘Zoals Krishnamurti zegt: vrijheid ligt in het zien van wat is. Dus zou het dwaas zijn als ik, vader van een gezin met vijf kinderen, ter wille van mijn schrijven hetzelfde zou doen.’ En ik noteerde verder: ‘Het is de angst die aantoont in hoeverre je verslagen bent. De angst voor morgen, de angst voor zogenaamde superieuren, de angst voor alles. Ik fiets dagelijks naar mijn werk, - maar niet als het knechtje van de baas, niet als een pluimstrijker, niet als een tweedehandse man. Leonard heeft gelijk: het ware leven heeft niets met middelmatigheid. En vrijheid is een absolute voorwaarde. Maar vrijheid zit vanbinnen. Het is het geloof in jezelf en in je eigen krachten. Het leven van de gewone man, zoals het mijne er vandaag inderdaad uitziet, hoeft om geen enkele reden te verworden tot middelmatigheid of sleur. Dit is mijn lot. Ik kan en wil dit niet ontlopen. Het is waar: in vergelijking bij een voltijdse schrijver duurt het wat langer eer ik met een boek klaar ben. Daaraan had ik kunnen denken vóór ik een gezin stichtte. Maar ik heb nergens spijt van!’
Ik vertelde het nieuws aan Simone. Zij vond Leonards beslissing getuigen van grote moed. ‘Want,’ voegde zij eraan toe, ‘niets zo makkelijk als in het gareel lopen.’ Wij waren er beiden van overtuigd dat het Leonards werk ten goede zou komen. Ik had altijd in hem geloofd; zelfs toen ik een tijdje de indruk had dat hij wat stagneerde. Nu won dat geloof weer aan kracht.
Na van alle kanten vernomen te hebben dat Leonard ‘stapelzot’ geworden was, vertelde ik het nieuws aan mijn moeder. Zij vond er een aanleiding in om over vroeger te praten, iets wat ze zelden deed, bang als ze was oude wonden open te rijten. Dacht zij aan haar overleden zoontje? Er welden tranen op in haar ogen.
Voor één keer had zij het over de vroegtijdige dood van haar man, mijn vader, de broer van wie Leonard naar eigen zeggen het meest heeft gehouden. Het drama heeft zich voltrokken toen ik nog een kleuter was en geen besef had van de draagwijdte. Mijn moeder huilde om hem en om zichzelf, omdat het lot zo hard geweest was haar man na een kort, armoedig bestaan van haar af te nemen.
Het begrijpen van haar gevoeligheid overtuigde me ervan te blijven geloven in mijn roeping tot de literatuur. In mijn boeken zou ik tegemoetkomen aan een niet-confessionele, troost biedende reflectie en tegelijk daarmee getuigenis afleggen van het raadselachtige, menselijke bestaan en zijn talloze facetten.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten