de vroege middag zou hebben gediend voor dringende correspondentie, byzonderlyk aangaande die waaier van logistieke issues op het feestje in de minard straks - maar: de straatwerkers beslisten daar anders over, àlle huizen tussen de nummer zeven en de nummer honderd-en-zes waren plotsklaps, voor de rest van de dag, van internet verstoken. qua timing kon dat niet nog slechter...
in de namiddag met de fiets naar een optreden; "pinguins kunnen toch wel vliegen", voor een bedryfs-byeenkomst van "literatuur vlaanderen" links en "iedereen leest" rechts. in hun splinternieuwe kantoren in de noortstraat, achter het stadspark. dit is een zéér eenvoudig parkoers om af te leggen; vyf straten en drie bochten - en toch, toch ben ik, zelfs mét google maps in myn hand, àldoor rond dezelfde twee hoeken, totaal hopeloos, aan het verloren ryden geweest tot ik ervan uiteen versplinterde. tydens het énige moment van de dag waarop het hard regende!...
op dié momenten, lezers, begryp ik pas hoe debiél ik werkelyk ben... je vloekt uranus en mars uit de hemel terug naar beneden!... dat kàn je niet uitleggen, de vloek, de doodssteek van dit soort van achterlykheden; àldoor verloren lopen, nooit weten hoe je een app moet downlaoden, nooit de mensen hun namen kunnen onthouden...
goed; het optreden meteen daarop, verliep dan weêr grandioos, en goedbetaald ook, en van een compenserende werking is dan wel het gegeven dat al die vele mensen nadien me nog kwamen vragen: "hu?? hoe kàn jy dit allemaal zomaar onthouden??"
pfieeuw...
in de avond mollie haar proclamatie... einde zesde leerjaar, einde schoollopen in de zevensprong...
aan het slot van dit rituele evenement zongen al die kinderen tezamen een triestig afscheidsliedje; het is normaal dat je dan, als pappie, een traantje wegpinkt, dat hoort erby; doch: geregisseerd moesten die kinderen, op het éinde van dat lied, hun studenten-petje vrolyk afgooien; en dàt was iets dat te ver ging voor my; dat contrast, bedoel ik: die geregisseerde, afgedwongen vrolykheid van die brede gooibeweging met dat petje - tegenover dat plotseling toch erg beteuterde gezichtje, van een mollie die zich, tot dusver, toch veel kraniger had gehouden dan haar vriendjes; dat wenen en dat tegelyk met dat petje moeten gooien - - - dit was niet meer, lezers, "een momentje van ontroering", maar wel een zoveelst regelrecht trauma, dat my tot aan myn grafkist gaat blyven achternavolgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten