halfzeven savonds, wanneer ik dit noteer. de kinderen waren het huis uit - rocco gaan zwemmen, mollie met haar vriendin uit de veldstraat naar de dierentuin, te voet. nu inmiddels zyn ze weêr terug. allevier in de zetel, ogenblik van hereniging. ieder moment van geen slaande ruzie is een winst...
een uur of twee terug in de tyd, kreeg luv hier bezoek; ik moest zelf maken dat ik weg kwam - omdat ik niet wilde worden gezien in myn kamerjas, doch ik het te koud had om myn kamerjas uit te doen. ik kan niet ademen zonder myn kamerjas.
de regel van de wilgen is ongeveer klaar, nu wel écht. een deel ervan is dit hier: "gebroken schommelende luifel / van gewillig zich als onze getuigen over ons buigende / woelig wuivend zich in een verdichtende lucht verstuivende / zich even evenwichtig gewichtig oprichtende / dan toch weêr zwichtende / zo grillig wichelende wilde wilgen."
je kan zeer gemakkelyk honderden dergelyke woorden by mekaâr zetten, maar er moet zich wel een permanente en logische en transparante en eenvoudige betekenis-evolutie in voordoen. dat is de hele challenge. plus, het moet ook mooi blyven. zo stond er eerst een tyd lang "ruig wuivend zich (...) verstuivende", wat stunt-gewys verkiesbaar schynt, doch wat niet esthetisch is; dus werd dat "woelig wuivend"; tégen de stunt in, naar de openheid toe.
inmiddels werd het zeven uur, zometeen gaan skypen met diane om onze voorstelling "improvisatie" voor te bereiden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten