we schryven echter donderdag 30 mei. kwart voor vyf in de namiddag. huiselyke vrede. helder zonlicht dat door de ramen valt. luv in de keuken, producerende keukengeluiden, ondermeer de borrelende snelkoker. mollie in de kattenzetel tegenover my, aan het tictoccen ("kattenzetel", zo genoemd omdat die driezit hét meubelstuk is waarop pitouche zyn krablusten algeheel botviert...), rocco james conan in myn eigen zetel maar dan veel meer naar rechts, verdwaald in het oneindigste spelletje minecraft.
myn zintuigen iets scherper dan gewoonlyk, lichtjes l.s.d.-achtig (ik spreek uit ervaring, doch uit een ervaring van gelukkig dertig jaar geleden...), allicht vanwege dat onuitsprekelyke zonlicht. alleen de korrels op myn verfomfaaide gezichtshuid irriteren - en beschaamden my daarstraks ook toen ik, met luv flanerend over de meir, myn zus en myn schoonbroêr tegenkwam, niet zonder vervolgens met zyn vieren daar ergens, op de wapper, een spaghetti te gaan consumeren. ik praat tegen jou - maar ik begryp ondertussen, dat jy myn afgryselyke huidschilfers moet aanzien. er is wel iéts tegen te doen - maar ik had er, vlak voor het weggaan, de tyd niet voor uitgetrokken.
hoe ben ik eraan toe? ik geloof dat het steengoed gaat met my, effenaf... dat is een uitzonderlyk iets, in de praktyk ben ik toch een cioran-denker, zonder me by het legertje van cioran-denkers te willen aansluiten...
brengt my op het idee om eens te googlen: "citaten - cioran"...
Beoefen niet de Letteren als je, een duistere ziel hebbend, bezeten bent door de behoefte aan helderheid. Dan zul je slechts onbegrijpelijke zuchten slaken, armzalige brokstukken nalaten van de weigering jezelf te zijn.
Bestaan is plagiaat.
Iedere gedachte ontstaat uit een gedwarsboomde sensatie.
Het volstaat dat men zich in een massa bevindt om zich onmiddellijk solidair te voelen met alle uitgestorven planeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten