valerie the dream
zondag 30 juni 2024
dreamer
sorry voor de warrige manier van noteren... niet naar de chronologie van myn droom, maar hoe de mémoires daaraan in my opdoken...
smorgens zo'n typische droom waarin je aldoor moet plassen zonder dat je de kans daartoe krygt - uiteraard omdat je ook écht naar het wc moet. ook fred ontsmet moest dringend. we beklommen samen een steile touwladder die leidde naar een wc maar daarna moest je nog meer halsbrekende toeren uithalen - we zeiden allebei: laat al maar. ik zeg, ik ga hier plassen in een drinkbeker, en die spoel ik daarna dan wel uit. ik had wel meteen zo'n beker gevonden maar er liepen overal mensen rond. achter een gordyn zocht ik privacy - maar ook daar liepen er by nader inzien een hoop mensen. ook luc alloo, die met my kwam babbelen. ik was in myn geboortedorp, vosselaar. ik riep uit: "vosselaar rules!" en al die jongeren scandeerden my na. de bus arriveerde ondertussen. ik moest op verschillende plaatsen tegelyk zyn; hierzo, maar ook in westende, camping cosmos. daar was ik éérder in deze droom, samen met ernst löw. doch verder eerder eenzaam. op weg naar het strand een zeer modderige rivier doorwadend die tot aan myn schouders reikte (komt door die tarzan-films.) vroéger had ik hier een eigen caravan, maar nu, zo besefte ik, niet meer; dus als ik meteen wegging hier, waar dan myn spullen opbergen?
gast-auteur
4.
Paul fluisterde zijn advocaat iets in het oor. Het was de eerste keer dat zij haar man aankeek zonder het jarenoude medelijden dat hem als een onzichtbare schil tegen haar wisselvallig humeur had beschermd. Een zware bal van onverteerd voedsel stootte op. Zou zij dan toch zwanger zijn? Nee, Paul heeft gezegd dat het onmogelijk is.
Nog een laatste, boze blik in zijn richting en zij stond op. Gister, toen het lange tijd zwart werd voor haar ogen, en eergister, toen ze na het ontbijt moest kotsen, was hij er nog in geslaagd haar gerust te stellen. Vandaag zou dat niet lukken.
Waarom keek hij zo angstig naar de rechter, alsof zijn lot uitsluitend in diens handen lag? Paul richtte zijn aandacht altijd op de verkeerde zaken. Om geen andere reden was hij zijn baantje als conciërge en manusje van alles in een meisjesschool kwijtgespeeld. Vanessa was er nog altijd boos om. Nu zou hij naar haar moeten kijken en zien hoe in haar blik een oordeel lag en een vonnis. Zij zou vandaag nog naar de vrouwenarts hollen en, wat de diagnose ook mocht zijn, verder het initiatief nemen.
De oudeheer had haar bijtijds zien aankomen. Hij opende de deur, zodat ze stilletjes kon wegglippen.
In de luchtige koelte van de vrijwel lege inkomhal kwam zij op adem. Het leek haar aangewezen om, zolang het proces duurde, plaats te nemen op de houten zitbank tegen de muur. Het observeren van een gesticulerende rechtsgeleerde in druk gesprek met twee mannen, bood haar een poosje afleiding. De witte flap voor zijn toga slingerde grappig heen en weer. Op de bank aan de overkant zat een bejaard echtpaar wezenloos voor zich uit te staren.
Paul bleef zolang weg dat haar geduld opraakte. Via een klapdeur bereikte ze de binnenplaats van het slot waarin de correctionele rechtbank was ondergebracht. De kasseien blonken in het nat van een druilerige regen. Daar de openlucht geen bescherming bood tegen de onverwachte kou, en natte windvlagen haar kapsel zouden verknoeien, nam ze de wijk. Paul moest maar voor zichzelf zorgen! Te lang was hij haar troetelkind geweest. Onder de gewelfde inrijpoort hoorde zij het klakken van haar hakken op de keien. In een glimp zag zij het diepgroene water van de brede slotgracht en de uit vergane eeuwen opgerezen muren. Tegelijk voelde zij hoe dit beeld al zijn gewicht op haar drukte en haar oneindig droef stemde; alsof zij het in verband bracht met haar eigen verleden en niet meer ongedaan te maken vergissingen. Ook de volgende beelden lieten een weerzinwekkende indruk; niet enkel omdat zij verband hielden met Paul en met alles wat uit zwakheid zou blijven wat het is, maar omdat zij haar voorkwamen als een waarheid voor alle mensen en daarom juist zo bitter.
Liet zij zich te zeer leiden door haar sombere stemming? Het was of Vanessa één ogenblik stilstond en zich uit alle macht ontdeed van een verleden dat nooit meer terug zou komen. En zie: plotseling, te midden van deze sijpelende zee van troosteloosheid, wierp iets in haar zich op als een bastion van verzet tegen alles wat bij Pauls lijdzaamheid hoorde: ledige uren, afgedragen kleren, een armoedig interieur en voortdurend geldgebrek. Zij wilde er niks meer mee te maken hebben. Zonder aarzelen liep ze de zijstraat in waar het sfeervolle licht van een café haar vanmorgen al had toegelonkt. Paul moest haar hier maar vinden; zo niet zou hij wel alleen thuis geraken.
(WORDT VERVOLGD...)
a day in a life
keilang geslapen, tot halftwaalf smiddags echt in slaap.
dan snél opstaan - omdat nooit nooit my om 12 uur smiddags ging komen oppikken.
die reed my naar sint-niklaas, voor de podcast van nooit nooit, in de studio van vincent witpaard...
"héb jy al guitaar gespeeld???"
antwoord: "neen maar ik ken die akkoorden van de piano."
"maar - hoe kan jy al muffled spelen?" "op youtube gezien."
dat is echt wacko, die speelt guitaar alsof die dat al jàren doe. echt extraterrestrial...
avond
savonds had ik dan ook nog eens een woonkamer-optreden;
voor de 50e verjaardag van albert coigné...
in die bistrot in de wyngaartstraat...
zoals altyd was ik in topvorm...
met rembrandt jordan, de juwelier, en maarten de cliniclown
in myn lievelingscafé de muze...
lievelingscafé in deze zin:
-écht antwerps, zowel geographisch als geschiedkundig
-écht antwerps, zowel geographisch als geschiedkundig
-mooie koele open space daarbinnen
-ideaal terras om naar voorby flanerende minirokjes te loeren
-niét die snob-shit zoals tegenwoordig de integrale marnixplaats...
dreamer
dit was zogezegd de arenberg-schouwburg. er waren twéé zalen, die een goeie kilometer van mekaâr af lagen - en in allebei die zalen was er een dinsdagclub-editie bezig. het was hartverscheurend dat als ik voor het éne publiek stond, dat ik dan dat andere publiek intussen in de steek moest laten.
ook ergens op een moment zo'n typisch lullig gedoe van een micro die uitvalt en niet meer werkt, en willen kyken op je gsm hoe laat het is maar dit dan alsmaar niet te zien kunnen krygen...
ondanks dit alles was het geen te erge droom, het basisgevoel zat goed...
GAST-AUTEUR
3.
Ondertussen velde de rechter het vonnis. Bij het horen van de geldboete en voorwaardelijke gevangenisstraf, verpinkte de beschuldigde geen oog. Zich bewust van de onmogelijkheid om aan deze gerechtelijke knoeiboel te ontsnappen, volgde hij zijn verdediger met zekere gelatenheid naar de uitgang. Zijn ogen staarden over de hoofden heen zonder iets op te merken: een knipoog, glimlach of vriendelijk herkenningspunt, zoals zij er een had kunnen zijn, indien ze al eens met hem had kennisgemaakt.
Intussen had Paul zijn plaats op de beklaagdenbank ingenomen. De officier van justitie was kort. In vergelijking met dat van zijn voorganger was het vergrijp - een auto-ongeval waarbij haar echtgenoot verzuimd had voorrang van rechts te verlenen - gering. Zonder de alcoholtest waarbij Paul, omdat hij een ferme borrel ophad, positief werd bevonden, zou de zaak niet eens voorgekomen zijn.
Vanessa hoorde slechts de helft van wat gezegd werd. Nog even hield zij haar aandacht bij de zaak. Maar dan, alsof al die poespas haar te zeer vermoeide, viel ze ten prooi aan onverschilligheid. Zij zonk tegen de rugleuning van de bank en staarde naar Paul. Onwillekeurig vergeleek ze zijn geleidelijk aan kleiner wordend beeld met het getergde leeuwenhart dat hem was voorafgegaan. Hij stond bijna op instorten: niet hier in de zaal, maar een van volgende dagen. Vanessa zag het al gebeuren. Boosaardig zou zij de sukkel het beentje lichten en hem midden zijn saai, kleinburgerlijke wereldje ten val brengen. In feite was het al zover, maar hield hij de schijn op als was er geen vuiltje aan de lucht.
Misschien zagen andere vrouwen in hem een aantrekkelijke kerel. De nieuwe bril op zijn neus stond hem heus niet mis. Voor hun huwelijk was ze trouwens zelf op hem verliefd geweest. Een noodlottige dag. Haar dwaze, onstuimige liefde werd ernstig genomen, geregistreerd, genormaliseerd en in burgerlijke banen geleid. Wat eerst ongeoorloofd was, werd aangemoedigd. Het onfatsoenlijke veranderde in keurig. Ineens werd zij zelfs beroofd van het obscene verlangen dat haar tot dan steeds bij het vrijen had beheerst. Natuurlijk was het een idee-fixe, maar Vanessa had moeite het van zich af te zetten dat Paul, eenmaal met haar in de echt verbonden, te vertrouwd geworden was voor het bedrijven van de liefde. Soms kwam het haar zelfs voor of hij een beetje een broer werd, zodat zij, schuldig aan incest, op zijn liefkozingen afknapte. Paul had die veranderingen in haar nooit doorgehad. Nog altijd meende hij dat het nodig was haar dagelijks van zijn gevoelens te overtuigen. Zij vroeg zich af wanneer hij het beu zou worden. Het ergerde haar dat hij, in plaats van teleurgesteld te reageren, nog meer geduld en toewijding aan de dag legde. Daarentegen haalde zij voor zichzelf een heleboel grieven op en ondervond de grootste moeite ze niet in zijn gezicht te slingeren.
Maar voortaan zou ze niet langer zwijgen. Hij moest en zou alles aanhoren wat de laatste weken door haar hoofd had gespookt. Dat hij een mislukte intellectueel was. Een kaalgeplukte kip. Een luiwammes.
Zij voelde zich misselijk worden.
(wordt vervolgd...)
vrijdag 28 juni 2024
damagni / damoet
damagni: vergeten welke dag het is.
damoet: diplomatisch omgaan met mensen die meer macht hebben dan jy.
onderschat / overschat
onderschat: de kans dat er ergens in een afgelegen stuk oceaan diep onder water nog plesiosaurussen zwemmen.
overschat: star wars.
naar waarde geschat: stilte na ruis in de aard van draaiende motoren of suizende dampkappen.
dakkan / dakkanni
dakkan: ikzelf die morgenvroeg niet meer in leven is.
dakkanni: dat het een goed idee zou zyn geweest van biden om überhaupt zo openbaar met trumpler in debat te treden...
alternatieve feiten
alternatieve feiten, gegrepen uit "de geannoteerde sherlock holmes", zoals ik daar heden aan aan het werken ben...
1. een “yegg” of een “yeggman” is een inbreker of een kluiskraker; een woord uit het engelstaige zigeunerjargon.
2. Een gila is een reptiel dat niet echt bestaat, maar dat is verzonnen door Conan Doyle, om te worden vernoemd in het Sherlock Holmes-verhaal "The Sussex Vampire". Volgens Holmes-exegeten moet het dier afkomstig zijn uit Mexico.
3. het balspel "rugby" werd uitgevonden op de sportvelden van het belangrijkste engelse college van de stad rugby. in het jaar 1823 gebeurde het dat, gedurende een voetbalwedstrijd, een leerling genaamd william webb ellis, de bal in zyn armen droeg en op die manier by de tegenparty een doelpunt ging halen, in plaats van met de voet. zo eenvoudig kan een sport soms worden uitgevonden.
4. als een engels café, zoals geregeld gebeurt, “chequers” heet, dan kan dit woord worden vertaald als een damspel, of als ruiten zonder meer, maar vooral wellicht als “douaniers”.
ad nêstor
kom nog eens by ons op bezoek, ad nêstor.
op dramatische wyze - met donderslagen en bliksemflitsen en opwaaiende boomblaêren.
kies jyzelf maar, ad nêstor, wat vandaag precies myn wensen zyn; kies jy maar wat ik wil. neen, dit herroep ik, laat zitten.
sla dood de tiran. les de dorstigen die onschuldig zyn. maak dat alle mensen op de wereld die, naar hun eigen idee, te weinig seks hebben, vandaag nog zes tot zeven keer van de grond mogen komen - op hallucinatorische manieren, in ongeziene houdingen, terwyl het buiten regent.
hypnotiseer myn publiek. maak dat myn publiek, dat ieder halfuur groter en groter wordt, aan myn werk verslaafd geraakt, onomkeerbaar.
breng vrede, vreugde, welvaart en voorspoed aan alle goede mensen. breng builenpest en darmcholera aan de tiran.
GAST-AUTEUR
VERZUCHTINGEN
door robertus baeken
‘Luistert u, waarde heer,’ begon hij op onverschrokken toon. ‘Het is niet zo dat ik bij mijn ex binnengedrongen ben. Zoals was afgesproken hadden wij nog een zaak te regelen. Haar vriend had niet het recht me buiten te gooien.’
De rechter zei iets dat door iemands luide kuch aan Vanessa ontsnapte.
Thys had het evenmin verstaan. ‘Wat zegt u?’
‘Daar is hij ook niet in geslaagd,’ herhaalde de rechter luider. ‘De man diende met zware verwondingen aan het hoofd naar het ziekenhuis te worden overgebracht.’
‘Ik heb hem een tik gegeven, juist. Maar wat wilt u? Hij zwaaide met een slagersmes! Of zag u mij liever een kop kleiner?’
Gelach in de zaal. Van de rechter werden beide oogjes zichtbaar. Alleen Thys vertrok geen spier.
‘Dat zegt u wel. Maar dat u daarna het boeltje kort en klein geslagen heeft, - de inventaris spreekt van een schade, oplopend tot zesduizend euro, - was dat ook een kwestie van wettige zelfverdediging... mijnheer Thyssen?’
Het werd duidelijk dat de rechter de beklaagde flink in het nauw had. Vanessa zat reikhalzend op het puntje van haar stoel.
‘Nee waarde heer,’ begon Thys opnieuw. Aarzelend, maar zonder afstand te doen van zijn trotse houding, boog hij het hoofd. ‘Ik geef toe dat ik mijn zelfbeheersing niet had mogen verliezen. Maar wat wilt u? Zelf leefde ik al maanden in armoe. U moet weten dat mijn ex er met al mijn bezittingen vandoor was. Slechts een klein deel heb ik via de gerechtsdeurwaarder kunnen terugvorderen. Wel, en toen ik daar zo binnenkwam en mijn eigen, zeg maar, gestolen spullen terugzag te midden van...’ Thyssens zelfzekere stem haperde. Het was of Vanessa een obelisk zag wankelen. In een flits was zij ervan overtuigd dat hij komedie speelde. De rechter moest zien hoe de herinnering zijn gemoed weer in beroering bracht. Na een korte aarzeling, schijnbaar nodig om zich te vermannen, hernam hij: ‘te midden van een onvoorstelbare luxe... Wel, toen begon de hele kamer voor mijn ogen te dansen. Al mijn opgekropte woede, aangewakkerd door de agressie van haar vriend, kwam aan de oppervlakte. Het spijt me voor wat daarna gebeurd is. Maar probeert u zich in mijn plaats te stellen. Zelf zat ik volkomen aan de grond.’ Thys besefte dat hij zich herhaalde. Hij zweeg abrupt.
Hierin, dacht Vanessa, onderscheidde de beklaagde zich van beroepslui, die aan hun verdediging het staartje weven dat ten gunste van de cliënt bij de rechter uiteindelijk de doorslag moet geven. Maar wellicht speelde deze onbeholpenheid in zijn voordeel. Zoals Thys in rechte houding het vonnis afwachtte, kon zij haar ogen niet van hem afhouden. Zijn dikke kuif blond haar viel op. Smaakvol en onberispelijk zat zijn blauw pak met kraakwit hemd en kleurige das. Misschien gingen zijn zaken sinds kort beter?
Achter haar weerklonken voetstappen. De aankondiger bij de deur hield stil bij haar man en begon tegen hem te fezelen. Paul haalde zijn papieren voor de dag en boog zich naar haar. ‘Eindelijk onze beurt!’
(wordt vervolgd...)
donderdag 27 juni 2024
onderschat / overschat
onderschat: de kracht van stiltes binnenin een beat of een riff of een song.
overschat: het vaderschap als een ding an sich.
naar waarde geschat: de kracht van regelmaat.
citaat van de week
door yannick, myn geluidstechnieker:
"ik geloof niet in de wet van murphy. ik geloof alleen maar in de wet van yannick."
state of being, 28 juni 2024
vroeger opgestaan dan ik eigenlyk wilde; namelyk omdat ik de kans wilde waarnemen, in de voormiddag een uur lang met luv alleen thuis te zyn. luv, die het huis aan het poetsen was, omdat ze rond het middag-uur volk verwachtte. zelf ging ik om één uur smiddags nele bauwens op bezoek krygen. een weêrzien dat garant zou komen te staan voor een fyn onderhoud - maar het werk voor haar, schryfwerk, schrikt my toch af, op dit ogenblik.
rond halfvier naar mollie haar school gereden, alle files trotserend tot helemaal op het zuid zodus, om daar haar eerste middelbare schooljaar ritueel meê af te ronden. zittend op een houten stoel terwyl die leerlingen toneel speelden, viel ik aldoor diep in slaap.
quasi aansluitend daarop, rond zeven uur savonds, ook nog eens naar rocco zyn school, de lagere school in de helmstraat, om daar zyn afzwaai-moment mede te getuigen. ook hier, zittend op een houten stoel, knikkebollen, diep inslapen en wakker schrikken. knikkebollen, diep inslapen en wakker schrikken.
quasi aansluitend daarop, rond zeven uur savonds, ook nog eens naar rocco zyn school, de lagere school in de helmstraat, om daar zyn afzwaai-moment mede te getuigen. ook hier, zittend op een houten stoel, knikkebollen, diep inslapen en wakker schrikken. knikkebollen, diep inslapen en wakker schrikken.
alleen te voet onderweg terug naar huis, om negen uur savonds, gebeurde het ter hoogte van café de kroon dat ik staande werd gehouden door de wereldberoemde schilder sam dillemans. met hem zomaar onverwacht een té ernstig gesprek over kunst hebben moeten staan voeren, byna een halfuur lang; daar loop ik nu eigenlyk scheef van. ik wil alleen nog maar zuiver mechanisch voortwerken, altoos rechtdoor op het enige, kurkdroge traject dat ik ben ingeslagen - daar kan ik geen enkele extra philosophie by gebruiken. ik kan niet praten over kunst, ik wil niet nadenken over kunst.
intussen ook tamelyk duf van al die schoolpartyen, of course.
myn mailbox zit helemaal bomvol met super-dringende kwesties, dààrop wil ik my richten. ik ga twee liters koffi drinken - en héél die berg doorploegen, vandaag nog.
goed - dus allereerst deze blog...
deze shit-blog, deze rot-blog...
deze shit-blog, deze rot-blog...
echt léven, is niet aan my besteed. een terrasje doen en lollig chitchatten, dat is niet voor my opzy-gelegd. (al kan ik dus wél, één keer om de vier dagen, naar een ouwe tarzan-film kyken!!...)
dreamer
Abonneren op:
Posts (Atom)
