GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

31.

Lotte wachtte bij de vestiaire. Jungheinrich keek naar haar geverfde mond met de zinnelijke lach en bedacht dat het opvallendste verschil tussen de beide vriendinnen vooral te vinden was in de diepere grond, die hij bij Vanessa onder de luchtige praatjes vermoedde. Bij Lotte zou hij dit nooit zoeken. Wat ze zei, had hem nooit verbaasd. Lotte was een hol vat. Waarschijnlijk zou het prettig zijn haar een goeie beurt te geven. Maar wat daarna? Vanessa was heel anders. Soms kon zij vreemd uit de hoek komen. Zoals die keer toen hij het grapje vertelde over Charlie, de loopjongen die de eerste april zou trouwen. Heel het gezelschap bulderde van het lachen, behalve Vanessa. Toen hij haar betraande ogen zag, bedaarde hij op slag. Hij vroeg wat er scheelde.

   ‘Let maar niet op me, ik dacht aan iets anders.’

   Laatst liet zij zich weer zoiets vreemds ontvallen. Dit keer had het te maken met Van Dongen, een ingenieur, die ongelukkigerwijs in hun gezelschap opdook en enkel over zijn beroepsactiviteiten kan praten. In plaats van zich met de meisjes te amuseren, sleurde hij zijn baas mee naar sommige problemen bij het slaan van heipalen. Birgit en Lotte begonnen onder elkaar te kletsen. Vanessa luisterde aandachtig. Tot Van Dongen, schijnbaar hierdoor geïrriteerd, vroeg of zij ook iets van paalfunderingen afwist.

   ‘Nee mijnheer. Ik weet niets, kan niets, heb nog nooit iets goeds gedaan. Ik bezit enkel mijn kostbare lijf.’

   Blijkbaar was Van Dongen van mening dat zij zinspeelde op haar bereidheid om het voor een hoge prijs aan te bieden. Onthutst reageerde hij: ‘Tja, als het zo zit…’

   Net dan mengde Lotte zich in het gesprek. ‘Zij heeft haar organen afgestaan aan de wetenschap.’ 

   ‘Vanessa is te bescheiden,’ meende Birgit.

   ‘Zo denk ik er ook over,’ had de patroon na een uniek moment van stilte gezegd. ‘Ik zou haar best willen als secretaresse.’ Dat hij haar al meer dan eens voor die functie had gevraagd, hoefde hij anderen niet aan de neus te hangen. Evenmin hoefde hij eraan toe te voegen dat ze zijn aanbod telkens had geweigerd, hoe hoog het door hem voorgestelde salaris ook was. Ja, dat meisje had iets.

   ‘Sorry, ik moest even naar huis bellen,’ zei Vanessa, toen ze uit de vestiaire kwam. ‘Lotte moet vanavond nog naar Breda. Hé Lotte?’

   ‘Juist, het was afgesproken dat Gerard me zou oppikken. Maar hij is niet opgedaagd. En de laatste trein is vertrokken.’

   Jungheinrich wist al waar de vrouwtjes op aanstuurden. Wellicht uit vrees een einde te maken aan hun goede verstandhouding, vroegen zij hem nooit iets op de man af. Dus kon hij, zonder dat hun vriendschap erdoor in het gedrang kwam, probleemloos over de kwestie heen praten. Maar ditmaal paste de gelegenheid in zijn kraam. Het was immers zijn wens met Vanessa alleen te zijn. En daar zou hij, als ze van Breda terugkeerden, mooi de kans toe krijgen. Vandaar kwam hij met een voorstel. ‘Als Vanessa ons vergezeld, wil ik je graag brengen.’ 

(WORDT VERVOLGD...)