gast-auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

41.

VANESSA

Vanessa lag op haar buik aan de boord van het zwembad. Over het water hing een verblindend licht. Hoogtijd om ook haar borst aan de zonnestralen bloot te stellen. Terwijl ze van haar champagne nipte, loerde zij naar de door natuurstenen opgetrokken achtergevel van een riante villa. Een klimplant vol rode bloempjes slingerde overdadig opwaarts naar de hoogste vensters. Eén vleugel ervan draaide dicht, en een gedaante verdween naar binnen.

   Achter haar was Jungheinrich bezig de barbecue aan te steken. Nerveus kwam hij voorbijrennen, met papier, met hout, weer met papier, met een blaasbalg, en al die tijd dreven rookslierten over het glooiende gazon. De laatste keer dat zij had opgekeken, zag ze een hoge vuurhaard, waar hij op een veilige afstand naar stond te kijken. Zijn wat doorgezakte houding wees erop dat het gedoe in de brandende zon hem flink had afgemat. Met een zakdoek wiste hij het zweet van zijn voorhoofd. Zijn knalgeel hemd met felgekleurde palmboommotiefjes, deed haar vanzelf denken aan een miljonair met vakantie. Met een gevoel van welbehagen bemerkte ze hoe hij zich voor haar uitsloofde, terwijl juist al die moeite haar onverschillig liet. In haar ogen was hij een kwajongen die graag met vuur speelde. In zekere zin was zij het vuur. Zolang hij zonder zijn vingers te verbranden, bezig was dat vuur hoger te krijgen, zou zijn passie voortduren en kreeg ze alles van ‘m gedaan. Om die reden had zij maar één zorg: met mondjesmaat aan zijn verlangens tegemoetkomen. Zij kon zich voorstellen dat hij, eraan gewend zichzelf te zien door de ogen van mensen bij wie zijn vermogen en hoge maatschappelijke positie indruk maakten, zich verwonderde over haar vrijgevochten houding. Het idee dat hij haar nooit zou krijgen, kon hij beslist moeilijk verdragen. Anderzijds droeg ze, door hem als een hondje achter haar te laten aandraven, alles tot zijn geluk bij. Alleen was hij zo naïef, - of misschien was het wel verstandig, - aan zijn moeite een draai te geven. Zo maakte hij zichzelf wijs dat hij oprecht verliefd was. Tegen Lotte had hij gezegd dat haar schoonheid hem behekste. Allemaal flauwekul van de zot om zijn dwaasheden goed te praten!

   De rook dreef weg. Daar kwam de eerste geur van gebrande kruiden en gebraden vlees: een heerlijke belofte waarvoor Vanessa graag overeind kwam.

   Jungheinrich was bezig een fles wijn te ontkurken. Hij keek haar zijdelings aan en riep blij dat ze binnen tien minuten konden eten.  Een rijkelijk gedekte tafel vormde het middelpunt tegen een achtergrond van bloeiende wingerds. Op het gras stond een rieten mand waaruit, naast flessenhalzen, twee schuin tegen elkaar aanleunende stokbroden omhoogstaken. In een vlaag bereikte haar de intieme geur van haar eigen lichaam. Behalve een mengeling van zweet en beschermende crèmes rook zij iets scherps dat haar herinnerde aan vorige nacht. Met een lachje kwam ze op de gedachte dat Eduards liefde hem niet enkel stekeblind en doof maakte, maar ook dat hij flink bezig was zijn reukvermogen te verliezen.

(WORDT VERVOLGD...)