gast-auteur

39.

In de lift stond hij andermaal tegenover deze prachtige jongedame. Hij begon over zijn missie. ‘Ik weet nu hoe de vork aan de steel zit. Marijke is naar Parijs gekomen voor een te laattijdige abor­tus. En jij hebt haar aan een dokter geholpen!’

   Joseph had een directe verklaring verwacht, maar bij de eerste verdieping schoof de liftdeur open voor een instappend echtpaar, wat Justine het zwijgen oplegde.

   Beneden in de lounge vonden zij een tafeltje met twee stoelen, een beetje afgezonderd tussen hoge planten. Wat verder liep een ober. ‘Een fles witte wijn graag! Maar niet de duurste! En zo mogelijk een bordje kaas.’

   Justine wikkelde haar hoofddoek af. Kort als een prik riep de strakke schoonheid ­van haar gezicht onder de glanzende zijde bij hem het beeld op van een steriele breinaald in de schoot van een meisje. Liever geloofde hij dat de weelde van haar vallende lokken het engelach­tige in haar uitdrukte, waarop hij als jongeman smoor was. Zij opende een pakje Camel. Wachtend op uitleg volgde hij de fijngetekende lijn van haar geëpileerde wenk­brau­wen. ‘Wel? Heb ik het juist?’ vroeg hij, nadat ze de eerste rook had uitgeblazen.

   ‘Het was uit medelijden.’

   ‘Had dat de eerste dag gezegd; dan had je me al die moeite bespaard! Kan ik haar spreken?’

   ‘Zij rust nog enkele dagen uit. Wil niemand zien!’

   ‘Begrijp ook mijn positie, me­vrouwtje: ik keer niet met lege handen naar huis! Zeg me tenminste waar zij is. Ik zou haar stem op band vastleggen. En haar foto aan de voet van de Eiffeltoren is ook in een wip klaar. Haar ouders zouden alvast ge­rustgestel­d zijn!’

   Justine nam het in overweging. ‘Weet je, we zullen morgen om tien uur op de place du Trocadéro bijeenkomen. Brasserie Carette. Maar hou het kort!’

  Daar kwam de wijn. In plaats van een fles bracht de ober twee gevulde glazen. In het midden plaatste hij de kaas. Terwijl hij de plak in blokjes sneed, kwam de Borsalino binnen. Als in shock bemerkte Joseph hem bij de liftdeur, vanwaar hij rondkeek. Vooraan zaten een vijftal bevriende paren, maar in hun buurt waren genoeg plaatsen vrij. Toen de ober hem met het lege dien­bord passeerde, gaf de Borsalino een wenk, waarop hij zich op een barkruk­ hees en bestelde. Quasi onverschillig keerde hij zich met de rug naar hen: een vorm van opdringerig machtsvertoon, daar hij zo dichtbij zat dat ze niet langer ongedwongen konden converseren.

(WORDT VERVOLGD...)