40.
Nu hem was beloofd dat hij Marijke in de buurt van de Eiffeltoren zou ontmoeten, maakte Joseph van de gelegenheid gebruik om het over iets anders te hebben. ‘Ik ben bij je ex geweest, in de rue Lafayette,’ sprak hij gedempt. ‘Volgens hem heb jij nog nooit een boek over geneeskunde opengeslagen!’
‘Hij liegt!’ viel Justine uit. Een blunder. Het heftige van de reactie gaf zozeer de indruk geen blijf te weten met haar schaamte, dat zij wel in de leugen moest volharden.
De Borsalino had haar zeker gehoord, tenzij hij werd afgeleid, daar de ober datzelfde ogenblik een cognac voor hem neerzette.
‘Janos… Een vent zonder ballen!’ lachte ze geforceerd.
‘Verder had hij het over jouw gokverslaving. Ook uit de lucht gegrepen?’
Een tweede voltreffer. Na dit liet Justine zich als uitgeteld tegen de rugleuning van haar stoel zinken. ‘’t Is waar, ik heb niets dan schulden!’
‘Dus om die reden is je woning leeg! Heb je al een nieuw adres?’ Het was of hij buiten zijn wil de opdringerige rol van speurneus had opgenomen. Hij stelde de vragen en zij antwoordde. Wat betreft het nieuwe adres volgde een ontmoedigd ‘nee’. Nu bij hem de gewaarwording overheerste weer tegenover zijn jeugdliefde te zitten, had hij het graag anders gewild. Hij had zoveel te vertellen: over zijn leven, over zijn verlangen naar een liefde waartoe hij de laatste tijd enkel nog op uitzonderlijke dagen in staat was. Jammer, de nabijheid van de Borsalino verhinderde elke intieme conversatie.
‘Neem wat kaas!’ Zijn hand op haar schouder had wat van een streling. Hij voelde de aanzet tot haar sleutelbeen, - iets dat hij bij Isabelle met al haar rondingen, nooit zou vinden. Het verblijdde hem dat Justine naar hem luisterde. Zijn ongezouten waarheden hadden haar diep vernederd. Nu moest hij nodig zalf strijken. ‘Je komt er wel overheen. Geloof in jezelf. Je bent jong, mooi, verstandig. En je hebt danstalent. Zeker weten! Luister niet naar de mening van je ex of van wie ook. Want zie, er is veel afgunst. Ja, ga vooral door met dansen! Duizend kansen liggen op je te wachten.’
Deze woorden schenen haar van een zware last te bevrijden. In haar zijdelingse blik gloorde weer het licht van een levendige ziel. 'Optimist! Zullen we naar je kamer gaan?’
‘Heu… Om wat te doen?’
‘Dat weet je wel!’
Er verstreek een stilte. Overwegingen waarvoor hij anders uren zou nodig hebben om zich te duiden, dwongen hem dit keer direct op te hoesten hoe de zaken stonden. Een grote verlegenheid was het resultaat.
'Ik heb van je gedroomd. Eens, op een regenachtige avond in een vreemde stad, zou ik een geweldige vrouw als jij tegen het lijf lopen. Die droom is mijn diepste verlangen! Maar dan fluistert een stem me weer in dat dit leven geen droom is. Ik ben waarachtig gehuwd; wat betekent dat ik mijn echtgenote op ‘n ouderwetse manier trouw blijf.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten