GAST-AUTEUR

31.

Na Janos Minowski stond Etienne weer boven­aan op het lijstje. De Duitse buurman had hem vast over zijn bezoek ingelicht. Want reeds bij de eerste druk op de bel schoof de deur automatisch op een kier, en toen Joseph uit de lift stapte, stond Etienne al in de deuropening. De jongeman schrok; alsof hij iemand anders had verwacht. Uiteraard te laat om te doen of er niemand thuis gaf.

   ‘Met Reinhout, privédetective.’ De smal­le, knokige hand van de student in de zijne overtuigde hem beter sluwheid dan brute kracht aan te wenden. ‘Je had zeker de Lieukerke verwacht? Helaas is hij verhinderd!’

   ‘Neem een stoel,’ zei Etienne, terwijl hijzelf op de rand van het bed plaatsnam.

   ‘Waar is Marijke?’

   ‘Weet ik veel! Ik heb al dagen niets meer van haar vernomen.’

   Joseph nam zijn toevlucht tot een gok. ‘Gister was ik bij Justine. Maar zij durft niks zeggen, bang als ze is van dokter Lima!’

   ‘Dokter Lima? Nooit van gehoord!’ De student klemde zijn lippen vastberaden op elkaar.

   ‘Ik ga niet weg voor je zegt wat Marijke is overkomen!’

   ‘Eerlijk waar! Ik weet het niet!’ 

   In het antwoord ontdekte Joseph iets van een vertwijfeld kermen. Hij hield er rekening mee dat de student oprecht was. ‘Iedereen is op de hoogte: het meisje worstel­de met een levensgroot probleem!’

   ‘Problemen hebben we allemaal! Als je ziet hoe onze planeet onher­stelbaar wordt verminkt!’

   ‘Nu even niet over het leefmilieu!’

   ‘Als ik het goed begrijp, heeft de baron iemand als jij naar zijn bureau geroepen en gezegd: mijn dochter zit in Parijs bij een bedelstu­dent. Breng haar terug! Liefst vandaag nog. Maar ik herhaal: hier is ze niet!’

   ‘Wiens schoenen zijn het dan, daar bij de deur?’ Het viel Joseph op dat ze onaangeroerd op hun plaats stonden.

   ‘Van Francoise, een vriendin. Ze studeert geneeskunde. Als je me niet gelooft: vanavond komt ze.’

   ‘Zal ik je wel geloven? Justine zou ook geneeskunde studeren,’ begon Joseph in een poging om langs een omweg achter de waarheid te komen. ‘Vanmiddag had ik een gesprek met haar ex. Die had het eerder over haar onfrisse prak­tijken.’

   ‘Weet ik veel!’

   Tot hier had Joseph zich inschikkelijk getoond, maar nu hij inzag dat een opbouwend gesprek niet aan de orde was, greep hij de student bij de kraag, klaar om zijn andere hand op diens wang los te laten. ‘Kom op kerel! De waarheid!’ 

   ‘Alsjeblief, laat me los!’

(WORDT VERVOLGD...)