de timmerende geluiden van een dakwerker, op het huis achter ons eigen huis. gelukkig enkel sporadisch, hoewel hy tegelyk, wonderwel, toch best aardig opschiet?
het uitzicht op dat schuinse houten dak en de anekdotische hemel achter hem, op een of andere manier "scandinavisch".
gisterennacht my wel aan het ontschminken geweest, tydens het allerlaatste débat van de dag, met cis van kets, achter de toog, in het voorts eindelyk lediggelopen bondshuis; doch niet vollédig; met als een gevolg dat ik vandaag de hele dag lang nog vier, vyf blauwe strepen op myn aangezicht droeg, onder een suikerspinachtig, ziek zwart kapsel.
zo zou het steeds moeten kunnen: die blauwe figuur niet met één drukknop weêr uitschakelen, maar hem een dag lang nog laten bezig zyn met wegdeemsteren; hem de kans geven, làngzaam te worden teruggebeamd naar de planeet waar hy vandaan komt.
die aftershow was veel beter dan ik dacht. dat begryp ik nu pas - wanneer, van her en van der, diverse korte filmfragmentjes tot my neêr komen gedwarreld. toén was het doen alsof het spannend was, doen alsof ik het leuk vond, ellendig onder zwaartekracht in myn schouders; nu zie ik echter dat er wérkelyk steeds wel iéts gebeurde, dat er toch altyd wel iémand iets deed - en dat de muziek ondertussen geniaal was, ook dat begryp ik nu pas.
de reden waarom ik het toén niet begreep: te veel angst, vanwege het gevoelen, verantwoordelyk te zyn voor hoe de ànderen zich voelden, hoe de ànderen die chaos beleefden. of méér dan dat zelfs: de wétenschap dat flink wat mensen er geen schoonheid, geen aardigheid in zagen.
jammer dat ik toen niet de kracht vond om daar "fuck" tegen te zeggen. tenminste: uiterlyk vond ik die kracht gelukkig wél - steeds toch wel het juist ding doende, het juiste ding zeggende.
beginnen te werken aan die lezing over lewis carroll. moet binnen drie weken reeds helemaal klaar zyn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten