state of being, 17 april 2023

embrace the struggle.

gebruik je mooie herinneringen,- de zinvolle impressies van ooit, bedoel ik,- als een behaaglyke ligzetel om in weg te zinken, soms.

    vooral de muziek bedoel ik dan, eigenlyk...

    het terug-in-de-tyd-gekatapulteerd-worden met "rain dogs", de full album; intussen achterover gedoken liggend in, het moet gezegd, precies eenzelfde soort van pluchen eenzit-zetel als toen, en precies op eenzelfde manier geïsoleerd binnenin (godlof) eenzelfde soort van gezinsleven...

    dat besef ik nu pas: dat ik dat gezinsleven gemist heb, toen ik een twintiger was, toen ik een dertiger was. ik kwam iets tekort maar ik wist niet wat. 

het vooruitzicht op myn lerarenschap, morgen, opeens weêr. hoe kan dit? hoe ernstig is dit? beweren dat dit maar bedoeld zou zyn als een parodie op myn zelf, of dat het zou bedoeld als, enkel maar, een onderdeel van, om het zo te hebben, een "antroplogische studie"; dat kan niet, dat zyn leugens. want: het is echt. ik moet écht om halfzeven smorgens opstaan. ik moet écht al die schooltaken voorbereiden.

    wel mag ik dit, vind ik, de ene keer beleven als een parallel met lewis carroll. die man was, als de auteur van "alice in wonderland", schatryk op den duur - maar toch bleef die gewoon leraar...

    franz kafka de verzekeringsagent...

    céline de armendocter... die weigerde het zelfs om van zyn patiënten geld aan te nemen... maar die leefde afschuwelyk, een totàle ontbering... een alles omvattende kwaadheid op àlles...

    marcel duchamp was, om den brode, hoewel toen al beroemd, part time bibliothecaris...

    maar - natuurlyk heb ik ook die namen niet nodig, die spiegelbeelden... die, op zich, geen zoden aan de dyk brengen...

    je sterft alleen.

    dat besef je te weinig. want dat impliceert zeer veel.

het gaat trouwens niet om dat lesgeven - maar wel, heden, om de fenomenale moeilykheid van combinatie; het lesgeven links en rechts, zeer plotseling, de waanzinnig drastische wederopstandig van myn carrière als performer. die spreidstand is niet om vol te houden. ik ben al wakker sinds september. nu al acht maanden lang heb ik geen kwartiér meer op myn kont kunnen zitten...

maar dit was erger: het eerste jaar, toen myn performers-carrière totaal in het slop zat. toen was dat gaan lesgeven een uitzichtloos iets; er was ineens niets anders.

    dus dat was veel erger.
    opnieuw een superster te zyn én gaan lesgeven, dat is alleen maar heftig, afmattend; maar gaan lesgeven en ondertussen géén superster zyn - help, God; dat NOOIT meer!!...

daarjuist naar het naftstation gelopen, voor de broodjes voor maandag en dinsdag.

    aldaar, onverwacht, in een bende relschoppers gelopen, het cliché van de motorbende, 100% zoals in "the wilde one". ikzelf my afzydig gehouden; een moeder met haar kind daarzo, daar evenwel juist fel tegen indruisen; hoe laf dus ik. ik dacht alleen maar: "laat ze! ga vlug weg - voordat het nog erger wordt..."

onderschat: het nut van wegvluchten. het onnut van confrontatie...

voorts vandaag definitief het contract ondertekend met mick harvey. dus: "mick harvey - co-founding-member of The Bad Seeds - dinsdag 26 september live in de dinsdagclub...