jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, een nonkel van vitalski, wil naar syrië, byzonderlyk omdat zyn vriendin daar misschien wordt mishandeld. in turkye nog onderweg, leert hy de beminnelyke patricia kennen - die nu echter dood op de grond ligt...
"kom maar meê," zei de kale man met de paarse neus, jonathan prompt naar een belendende kamer porrende. waar het veel rustiger was, byzonderlyk omdat er niemand anders toefde. "vertel my àlles dat je weet," aldus het kaalhoofd, en wees onze vriend op een lederen zitstoel, dewelke geplaatst was recht tegenover zyn bureau (een tafel was dit, die nu dienstdeed als soort van bureau...)
voor jonathan druyts zat er weinig anders op dan de gehele waarheid op te biechten - zonder iets te verhelen, doch evengoed zonder er iets by te verzinnen. dat iémand zyn verhaal zou aannemen, geleek niet waarschynlyk; hy kénde die mooie patricia niet eens - en toch: toch hadden zy, daarjuist nog, tezamen aan de dis gezeten - al byna, zo geleek het, alsof zy een paar vormden, niks minder.
"dus," zei de ondervrager weêr, "dus zy wilde met jou op stap, zeg je?"
"ja," zei jonathan.
"maar - byvoorbeeld: hoe haar familienaam luidde, dààr heb je géén benul van..."
"neen," zei jonathan.
zyn mobieltje ging weêr af...
"maak je geen zorgen," zei het kaalhoofd op den duur. "we weten goed genoeg dat je totaal niks hebt misdaan."
op ditzelfde moment werd er aangeklopt. "wacht!" zei de man met het kale hoofd luid.
en zei nog, maar dan tegen jonathan:"dit is maar een formaliteit, bedoel ik. jy bent geen misdadiger."
in plaats van zich gerustgesteld of zelfs opgelucht te weten, merkte jonathan druyts tot zyn eigen, betrekkelyke verwondering hoezeer hy zich, op onzegbare wyze, beledigd voelde, ronduit. wie ging er, zoals hy dat deed, in éigen persoon de isis te lyf? toch helemaal niemand? dus wat bazelde die vent? wat wist die ervan? "morgen," dacht jonathan, "aanschouwt die my op de cover van iedere krant!"
de man ging rechtstaan, met zyn rug naar jonathan toe, zyn aangezicht naar het openstaande venster toe. alwaar, in het duister, de toppen van enkel de àllerhoogste paar palmen nog net in zicht kwamen. "ik duw hem door dat raam, subiet," hoorde jonathan zichzelf denk...
naar binnen kwam, op dit kruispunt in deze geschiedenis, een grote, slanke, bizar ogende jonkvrouw, met rosse, brede krullen met daarin uitheemse, zilveren oorringen, die rinkelden; jonathan druyts ternauwernood beseffende, hoezeer zy de zuster was van, inderdaad, zyn gestorven patricia!!
"en jy bent dus haar zus?" zei ook het kaalhoofd, zich omdraaiend. en zei nog:"ga zitten."
met één voet duwde deze grote zus, die zy was, de deur achter zich dicht. daarop haalde zy echter, by nader inzien, een revolver tevoorschyn - of neen, lezers: zy moest dit wapen reeds hebben vastgehad toen zy binnenkwam. "één beweging," snauwde zy nu, in de richting van het kaalhoofd, "één krimp of één beweging - en ik knàl je smoel hiermeê aan flarden!!!"
"goed zo," zei jonathan monter, en veerde overeind.
2 opmerkingen:
More more more
ik sluit mij geheel bij de opmerkingen van Serge aan...
Een reactie posten