jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, een nonkel van vitalski, staat op het punt om de grens over te steken naar syrië. zyn reis-begeleiders vragen hem nu echter om harde valuta...
het liefst van alles was onze arme jonathan teruggelopen naar die legercamion, met de bedoeling om daar, wég van hun aandringende blikken, in alle rust en ratio naar zyn vele, verkreukelde geldbriefjes om te kyken, er een gul bedrag voor ze uit tevoorschyn halende. maar ja, zo wist hy: die camion was zeker niet zyn persoonlyke kantoorruimte. hy kon niet anders, met andere woorden, dan zich ter plekke aan die rovers die ze waren, bloot te stellen. "die veertig rovers," dacht 'ie grimmig.
hy trok zyn stoffige jasje uit, en begon de onderkanten daarvan integraal open te scheuren, ten overstaan van al die monsters. feitelyk was dit plekje, de voering van zyn jasje, zyn favoriete geheim; maar: omdat de open gleuf die ernaartoe leidde zo nauw was, zat er daar, heden, toch een pak minder geld by mekaâr dan byvoorbeeld in die portefeuille die aan dat touwtje aan zyn nek hing.
"hoeveel is dat?"
de briefjes trok 'ie nu één na één tevoorschyn... ze dwarrelden op de aarde...
"hoeveel is dat?"
"eh.. vierduizend lira's," zei jonathan, 'n wel realistische schatting wagende.
een kwartiertje later had onze held volstrekt geen kleêren meer aan.
hy zat op zyn knieën en had slaag gekregen.
"het spyt me," sprak inmiddels, met een lachje, die zogenaamde "huisdokter" - van wie we aanvankelyk spontaan hadden willen aannemen dat die meer redelyk, meer menselyk was dan die anderen. "myn vrienden hadden van meet af aan de indruk dat je ons belachelyk maakte!"
"niet waar!" zei jonathan.
"om in mosul te geraken, ga je niet eerst naar aleppo. je verhaal slaat nergens op. en dat," zo ging 'ie voort, "dat is jouw zaak. maar de shaytan mag je verpletteren als je ons financieel denkt te kunnen belazeren."
die gigantische beer met de kalashnikov was nergens meer te bekennen, doch wel had er zich ondertussen een gelykaardig iemand aangemeld, die nu, optenief met zo'n lachje, een soort jachtgeweer bovenhaalde. teneinde dit op jonathan te richten. de man kwam naderby, porde het lange wapen met veel geweld in jonathan z'n aangezicht. jonathan zyn neus begon te bloeden, op den duur.
"sta recht!"
de dokter nam het woord weêr over:"jy moet dié kant uit."
hy wees eigenlyk naar nergens.
"daar, achter die zandheuvels, daar achter die prikkeldraad ginds - daar zie je," sprak 'ie, "jouw gehele beloofde, geheiligde land. het land waar tienjarige kinderen nu worden doodgefolterd door elfjarige kinderen. veel succes ermeê."
"loop voort!"
en zo, beste lezers, uitgekleed tot op zyn onderbroek, zonder voorts iéts nog by zich, zag jonathan druyts zichzelf te voet naar die dorre, snikhete zandberm toe wandelen. het waaide wel maar dit was een erg droge, snydende tocht, als nooit eêr ervaren. hy kwam tot by die prikkeldraad, ontwaarde daarin een smalle, bloederige doorgang - en zonder achterom te kyken (dat durfde hy niet), manoeuvreerden-'ie zich in syrië naar binnen.
2 opmerkingen:
och arme...zonnecréme had hij dan zeker ook niet?
voor déze twee lezers doét victor dit !!
Een reactie posten