jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, een nonkel van vitalski, staat op het punt om de grens naar syrië over te steken, zyn vriendin zarah daar immers, aannemelyk, in levensgevaar verkerende...
"laat hem gerust," zei een magere man, iemand met een dunne, witte, wapperende sik - misschien wel een dokter. ja, best aannemelyk...
"ja maar," zei die kwaadaardige kerel met die gigantische kalashnikov. en ging voort:"die gast is niet goed snik!"
"da's zyn probleem!"
de man gebaarde naar jonathan dat hy mocht uitstappen. welk aanzoek jonathan wat grààg inwilligde. zyn nekbeen kraakte, zyn kleêren voelden aan als - als wat? als de kleêren van een mens die, mét die kleêren nog aan, een jaar lang ergens in 'n hospitaal had gelegen.
dan, in een onverwachte flits, die het was, besefte jonathan druyts dat hy zonet nog, met die blinddoek nog voor, echt buitengewoon heftig aan het dromen moest zyn geweest - nu, gedurende één enkele, diepzinnige seconde, zag hy die gehele, geheel uitputtende droom weêr voor zich: zyn eigenste thuisland, zyn vlaanderen-land in het byzonder, werd door duizenden en nog meer duizenden jihadi's overspoeld, door ramen en deuren, schouwen en dakvensters kwamen die by ons, dwz by de gewone mensen, naar binnen gesprongen, en overal staken ze de brand in; kennissen van jonathan werden neêrgeschoten, oftewel in de drukte, oftewel, speciaal voor die gelegenheid, byeengedreven op kruispunten, parkeerterreinen en grote pleinen (ondermeer op de Groenplaats, in zyn droom) - terwyl hyzelf, ook nog in die droom, geheel ergens anders vertoefde, namelyk in syrië, en wel daar ergens in de woestyn, waar voorts, zag hy, integraal niks viel te beleven - niet meêgeteld het geblaat van 'n paar magere, langharige geitenbokjes, die verstrooid naar hem lachten. "wat doe ik hier! ik moet naar huis! ik moet myn moeder gaan redden!" zo dacht hy, precies toen hy werd wakkergeschud.
"wel vreemd," opperde die magere meneer die, naar jonathans inzichten, misschién een dokter was. "een dag of twee geleden nog maar," sprak hy voort, "hebben wy een aantal syrische christenen, een tweehonderdtal minstens, uit aleppo moeten zien wég te krygen: uitgerekend om die naar jouw land, naar belgië over te brengen - maar jy bent dus een érg vreemde snuiter, want jy," sprak hy, "jy gaat er dus naartoé, vrywillig nog wel! preciés in de andere richting..."
"ik ben wel goed gek," zei jonathan flauwtjes, alleen maar om elke soort van discussie te vermyden.
"betaal ons nu maar!"
"hoeveel dan?"
"hoeveel dan? vraag jy hoeveel dan?"
"goddomme," zei dan de pluisbaard, die met de kalashnikov."wat gebeurt er?"
"hou je ons voor de gek?"
"ik weet nergens iéts van. ik ben hier maar ingetuimeld. hoeveel moet ik jullie!"
"ik knal hem door zyn gömlek!"
"hoeveel moet ik jullie!"
de zogenaamde dokter keek onze held overdreven langdurig aan, niet één woord uitende. doordat hier, warempel, geen eind aan kwam, hoorde jonathan zichzelf op den duur deze volgende, indringende vraag uitspreken:"weten jullie," vroeg hy, "weten jullie wat de afstand is van hier tot aleppo?"
"gek! hy is gek!" aldus maar weêr de pluisbaard.
"honderd kilometers," zei de dokter. "en die doe je best één na één te voet."
"in orde," sprak jonathan.
"pas wel heel erg op voor mensensmokkelaars. en slavendryvers. en eigenlyk voor alles dat beweegt."
"en," vroeg jonathan nog meer, alsook nog meer voorzichtig, "wat is precies de afstand van aleppo naar mosul?" (voor mensen die dit feuilleton, dat het toch is, pas vandaag beginnen te lezen: in mosul was het dus dat jonathans geliefde zich bevond, de onbereikbare zarah - ook nu daar, sinds één week terug, het satanische isis regeerde...)
"van aleppo naar mosul? effenaf, kerel - da's ongeveer hetzelfde als van brussel naar milaan! echt waar!"
"ik hoef het niet te weten!" dacht jonathan. die alleen maar vooruit wilde, zonder verhalen, zonder bedenkingen.
"moet jy naar mosul? mosul ligt niet eens in syrië! mosul ligt in irak!"
"wat maakt het uit!" zei jonathan dan. "die grenzen betekenen toch niks meer!"
"hy spot met ons!"
de pluisbaard richtte zyn schietwapen voor zich uit en zei:"ik knal hem naar het ahkira! oké?"
"betaal ons nu maar eerst," zei de dokter iets kalmer.
"hoeveel," vroeg jonathan weêr. wel liever niét willende, lezers, dat die lui hier zouden inzien hoe waanzinnig veel geldbriefjes hy op zak droeg...
wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten