state-of-being, 6 juli 2015

opnief de gehele dag papa gespeeld. met overgave; morgen en de gehele aanstaande week zyn de beiden kinderen overdag de deur uit. enige nadeel: een genadeloos saai dagboek vandaag alweêr, wees gewaarschuwd.

    om halfelf wakker geworden. met mollie en met rocco "op spokenjacht" gegaan. een zeer gemakkelyk spelletje, gewoon in alle kamers achter alle kasten en deuren kyken - maar méér niet. je màg niet, byvoorbeeld, zelf een spook nadoen, of geluiden maken. je mag alleen maar zeggen "hier ook al niet". dus: een kast opendoen, goed rondkyken en dan zeggen:"hier ook al niet." en dat een goed uur lang.

    om halfeen smiddags rocco in bed gelegd. in een zeer warme slaapkamer. zyn kleêren maar allemaal uitgedaan, alleen nog z'n pamper aan. meteen ook zélf, vlugger dan hy, in slaap gevallen, om voorspelbaar genoeg een anderhalf uur door te slapen. iets gedroomd maar ik weet niet meer wat.

    gaan zwemmen met mollie alleen, in het zwembad in de veldstraat. mollie kan nu bovenop myn hoofd rechtop staan.

    rond halfzeven savonds weêr naar de sinksenfoor - we gaan één dag wel, één dag niet, één dag wel, etc.  weinig geld op zak hebbende, en opmerkelyk genoeg zich nergens een stand aantreffende met bancontact, heb ik wel geen spookkasteel kunnen doen. we moesten ook plotseling weg, het begon te waaien en per ongeluk zei ik tegen luv:"precies pukkelpop 2011" - waarmeê je by luv erg veel scenario's triggert...

    weêr thuis om halfacht 's avonds - dan, denken jullie, eindelyk rust? eindelyk meditatie? neen: verhaaltje vertellen! verhaaltje! verhaaltje!

    héél soms zit je een verhaal te verzinnen waarvan je aanvoelt: ja, dit is wel iets, dit zou ik moeten opschryven (zo is "alice in wonderland" ook gemaakt); maar tachtig procent van de verhaaltjes die je uit je duim moet zuigen, zyn kilo's en kilo's vervelend aan mekaâr geregen on-zinnen; vaak ben ik zo slaperig dat ik de namen ook niet meer weet en ook het plot niet - "hé nee!" roept mollie dan. "die prinses heette niet Muizenhoofd!" "hoe dan wel?" "die heette Mellowcake en je zei daarjuist dat die geen mama en geen papa had!"

    een kwartier naar twin peaks gekeken, na alles. je kykt daarnaar zoals naar een schildery. daarna een beetje voortgewerkt aan het toneel-scenario "pech en geluk". met de deur van de machine-kamer wyd open, de zangers van de ramadan hier recht tegenover... vuilniszakken naar de hof brengen, vliegjes overal... koffiekoeken in de nacht eten...

    nog eens sorry voor al dit gebeurtenisloze... al ervaar ik het zelf toch heel anders... een aangrypende alinea uit het occulte dagboek van august strindberg (1849-1912); zyn huwelyk is verdampt en hy treft zich eenzaam en verlaten aan in een huis aan het strand; hy roept uit:"o! dit huis - waar nooit eens het gelach van kinderen weêrklinkt!"