zoals er nachten zyn waartydens je geen bàl voor mekaâr krygt, zo zyn er ook nachten, o lezers, zoals die van vandaag: de tyd gaat nét iets trager dan gevreesd, de inspiratie vloeit weelderig en de werklust, soms zoverre te zoeken, spreekt onafgebroken vanzelf. er is, opmerkelyk genoeg, geen afleiding - geen filmpjes die je liever wil zien, of niks; en zo kryg je, aan één stuk door, byna hardop lachend, warempel àl je mogelyke en onmogelyke legpuzzels voltooid.
één ding, dat wel: op straat, onder myn venster, huist er nu reeds urenlang een krabbelende, merkwaardig grauwende zwerfkat, die van geen ophouden weet, maar die aldoor van zich laat horen. maar misschien is dat mormel nu juist myn partner op de werkvloer.
eerst mocht ik frank zorro ontvangen, van uitgevery zorro. we gaan nu toch wél proberen, o bloggers, om uit deze ysberg, uit deze eiffeltoren van letterkundig materiaal, die deze blog zelf nu eenmaal uitmaakt, een publicatie te destilleren - te beginnen by de teksten van het jaar 2011, dus precies waar het verhaal was gestopt in myn vorige boek, "ik slaap als een croissant". of het nieve boek, min-of-meer een dagboek, aldus, een net zo dikke turf moet worden, waarin alle jaren byeenkomen, of juist een veel dunner geschrift, alleen maar van dat jaar zelf, dat weten we nog niet. wat jullie?
toen frank zorro er weêr vandoor was, niet zonder eerst nog een uitgebreide, geheel vryblyvende keuvel over sherlock holmes, conan de barbaar en pennie dreadfull, was het toch nog altyd maar één uur snachts, en kon ik dit hier allemaal afwerken, toevalligerwyze telkens in paren: twéé columns voor de streekkrant, twéé columns voor het tydschrift "verzin", én twéé korte sketches voor een toneelstuk, in opdracht van myn theaterbureau, dat heet "garifuna" (die sketches zyn wel nog niet klaar...) tussendoor kon ik, wonderwel, ook wezenlyk voortstuderen aan de tragedie "hamlet", byzonderlyk de scandinavische oorsprong van dit verhaal - een groot voorrecht is het, om zoiets voor de radio te mogen bekyken; want: gewoon voor jezélf deze geleerde stuff verteren, dat zou er toch zo gauw niet van komen, denk ik.
en nu ik dit alles hier opsom, als ware dit op zich nog niet voort-varend genoeg: ook nog eens vandaag is het gebeurd dat,- véle dagen eêr dan verwacht -, de magere wyk-agent is langsgekomen, met oog op myn domiciliëring; dwz om met vrucht te komen constateren, dat ik wel degelyk hiér woon, en niet helemaal ergens anders. dit gebeuren zonder afspraak, dus goéd dat ik toevallig net thuis was. (voor antwerpse hollanders byvoorbeeld, geldt steeds precies het tegenovergestelde: die hebben hun namen doorgaans op deurbellen staan, van huizen waar ze nooit komen; op de deurbel van het huis waar ze wél dagelyks toeven, staat dan weêr oftewel géén naam, oftewel een zeer vreemde naam, byvoorbeeld "ulrike derbi". als je ze dan eerlyk vraagt:"waarom staat die rare naam daar op jouw deurbel?", dan zeggen ze alleen maar geheimzinnig:"oh, dat zal ik je nog wel 'ns vertellen...")
hoewel ik de maand februari normaal gezien niet aankan, kent ze dit jaar, 2016, een vruchtbaar en aangenaam gesternte.
één nadeel is dit hier; de aanzienlyke kans, inderdaad, dat ik straks, dwz zéér laat 's nachts, maar ook 's morgens en 's voormiddags, zal moeten wakkerblyven, met name doordat mollie waarschynlyk doodziek gaat blyken, en dus niet naar school zal kunnen. daarstraks, rond negen uur savonds, had ze, huiverend, gloeiend en zwetend, een zeer spookachtige koortsdroom, waartydens ze kei-hard aan het wenen was - maar, op spottende wyze, aan het zingen was tegelykertyd! kan iemand zich dit voorstellen? wenen én spottend zingen tegelyk, echt zéér akelig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten