daarstraks, rond tien uur savonds, wist ik my fysiek zo erg afgepeigerd, dat, geleidelyk aan, een angstwekkende somberte zich over my neêr begon te zygen. wat te doen, als ik onderhand opeens in een depressie zou belanden? nergens het nut nog van inziend, en achter alles dat zich voordoet, enkel maar het lamentabele aanrekenend?
en toch moest ik eigenlyk nog werken ook, ja bovendien; met name "de ideale schoonzoon" nog 'ns van onder het stof halen (morgenavond ben ik daarvoor op de baan.) doordat ik, zoals gezegd, my zo zwartgallig wist, scheen deze arbeid me niet eens denkbaar, en werd ik daar enkel nog méér een hypochonder van.
edoch, welaan: beneên in de machine-kamer toch maar beginnen te rappen, eerst byzonder suf en met weêrzin, doch geleidelyk aan, als een muzikant voor zyn partituur, toch meer begeesterd. nu, o lezers, zyn we een paar uurs verder, en spreekt hier een zeer contente mens tot u. alsof ik vanonder de douche kom.
ik ben er, kortom, gigantisch bly om dat ik een conferencier ben; als ik dié stiel niet voor my had, als een stoomfluit, dan was ik, in onze zonder muziek zo jammerlyk sterfelyke, inleêge wereld, een vogel voor de kat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten