een vruchtbare vacantie is het geweest, wissant juli 2017. het is ook goed om àltyd en àltyd naar dezelfde, nederige bestemming terug te keren - onszelf daarmeê een dure reeks van teleurstellingen, vermoeienissen en bedriegeryen besparend, tenminste zolang we kleine kinderen hebben. overigens toevallig ook erg weinig geld opgedaan, ditmaal. diverse prachtige duinwandelingen gehad, een enkele keer in de opalen zee gezwommen. kaartjes gelegd, goed gegeten. myn kinderen gekoesterd, dat vooral.
maar ook het ontroerende boek van myn vader helemaal kunnen uitlezen. alsook "citizen of the earth - the silver surfer" helemaal kunnen uitlezen. wonderwel de gehele monoloog van tania van der sande, in een eerste versie, kunnen afwerken van begin tot helemaal aan het einde. een einde maken, vind ik vaak moeilyk, maar dit hier ging zeer spontaan - een psychedelische liefdes-verklaring met op de achtergrond een karaoke-versie van "nights in white satin"... en nu, zodoende, yverig voort-knutselen aan "de peerdenpaternoster", welk volksgebed, zéér vry naar ernest claes, eveneens by dat stuk voor tania zou moeten horen.
er zyn veel stofspinnetjes in dit huis; maar: daardoor dan weêr, heb je byzonder weinig muggen; in de schryfkamer beneên, in de leeslamp naby het venster, wel steeds een pààr, doch in de slaapkamer boven nooit één, tenzy één enkele rouwvliegmug, die zich gewillig laat doodmeppen.
op "terzake", canvas: een aflevering over plastische chirurgie; uiteraard zoiets na twee minuutjes weêr afgezet, doch al een jaar of tien borrelt chronisch deze volgende vraag in my naar boven: of ik met myn eigenste rechtse punt-oor geen komaf zou maken - niét met dat gehéle oor, maar met dat puntje daarop. ware het gratis en hoefden-ik er niet voor uit m'n zetel, dan ware het al gebeurd - maar ervoor betalen, en er een afspraak voor maken, lykt me dan weêr immoreel.
maar: als ik dat punt-oor niet had gehad, dan was myn rechtse profiel precies zo ideaal mediageniek geweest als myn linkse, en dan had ik nu, op de ladder des roems, geheid ergens tussen koen wauters en bart peeters gestaan (vlak boven bart peeters en vlak onder koen wauters.) maar: dat is nu te laat, by m'n laatste drie televisie-optredens (gemiddeld één keer per jaar), moest ik dit volgende zelf inzien, by het herbekyken: ik ben tot een verschrompelde patat verworden. vandaar myn verschuiving van would-have-been-superstar naar letterkundig eenzaat.
voor een tekst moest ik op zoek gaan naar het antwoord op de vraag hoeveel tanden een hond heeft (het zyn er tweeënveertig); op het scherm verscheen een klinische, haarscherpe photo van een hond die zyn bek helemaal opentrekt - een uitzicht op de hel!! verdomme, dàt is lélyk!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten