"bloed kruipt waar het niet gaan kan," zogezegd; inderdaad: hier kruipt het bloed, in deze blog nog alleen... voorts geheel uitgeperst door de gravitatie van iedere dag; travakken om den brode links, worden leêggezogen door adhd-kleuters rechts... alle paleizen die ik in my had, wereldreizen en sterren-carrières - alleen hier nu deze blog, is wat ervan overschiet; het roerloze dagboek van een gebeurtenisloos burger-bestaan. geen kans op ontmoetingen, tenzy terloops, alsof het oorlog is; het rendier in de bibliotheek, den dominique piedford op de kinderboerdery; de jowan petit en den charles maria nelson aan de telephoon...
goeie mosselen gegeten...
aldoor reciterend de "peerden-paternoster", m'n aanstaande stunt-gedicht... letterlyk twee dagen kauwen op één lettergreep - maar: dié vooruitgang is wél zeer opwindend! vandaag het zinnetje "m'n dog was aan het gapen"; "hond" was niet mogelyk wegens twee regels tevoren al vermeld. vroeger stond er "als onrype rapen", maar dat "pakte" te weinig, wat kan ons een raap schelen? nu staat er:"m'n dog was aan 't gapen / m'n vrouw lag te slapen / m'n kinderen wieren in onschuld geschapen." dit nadert de perfectie! iets verderop heb ik "te voet geraak 'k in tremelo" kunnen laten rymen op "dan sloop ik de muren van jericho"; op zo'n moment voél je: hier smeed ik iets voor de eeuwigheid...
het onheil komt niet van buitenaf, maar ligt in myzelf: het gewoon niet kunnen geloven dat alles in orde is zo...
denk ik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten