zondag 23 juli 2017

state of being, 23 juli 2017



de tyd gaat te vlug indien in vryheid gespendeerd.
    in de voormiddag opgestaan, alle spullen wild door mekaâr gestoken in zakken en dozen en manden, en dan, op deze manier, in de megane gegooid. het licht in wissant was te mooi, alsook de lucht te zacht en te hemels, om onverwyld weg te ryden; de sleutel van het strandhuis reeds by de huurbaas gedropt hebbende (= aan het mini-golfterrein), alsnog de dyk en het strand opgezocht, waar de kinderen hun kleêren nog een laatste keer in zand en zout water konden drenken. hun wilsrichtingen waren dwars geweest - mollie wilde persé naar een boerdery, rocco wilde persé naar een circus -, maar hier herstelden zich de gemoêren.
   naar het yssalon op de dyk, en dan plankgas naar huis.
   de laatste zes keren reeds, bleek mercurius hemzelf ons echt zeer goed gezind; overal rond ons, telkens gehele banen in stilstaande file, maar wyzelf altoos rustig voort-sjezend, de baan als een rode loper, ook in tunnels, op afritten en zelfs by wegenwerken.
   het laatste halfuur de kinderen wel overdreven heftig - wat zéér moeilyk ryden behelst: als de bengels intussen jassen uit het raam willen gooien, of mekaâr krabben en byten en/of bekers over de chauffeursstoel keilen.
    maar dus toch, o bloggers, geheel zonder kleêrscheuren in de betonstad teruggekeerd. de antwerpenaren zullen juichen - ik weet best, hoe moeilyk zy het hebben zonder my.
    een bad genomen...
    een jaarlang myn haren niet één keer gewassen, maar nu opeens driemaal daags - doet deugd, hoe vreemd...
    aldoor in myn gedachten aan het schryven geweest aan "de peerdenpaternoster", op iedere zitbank, by ieder stukje wandeling; ook rocco james conan loopt nu door het huis reeds op te zeggen "hoktus boktus, ne kalversteert da gekrokt is..."
    wordende m'n meest epische stuntgedicht tot dusver...
    een aangename zomerregen in de vroege avond, en nu ook weêr zeer laat snachts goed klinkende droppels.
    een flink stuk naar de film "interstellar" gekeken - aangrypende boel. een astronaut neemt hartverscheurend afscheid van zyn kleine dochter -"ik kom zeker terug!" maar: door een tegen-speling van het lot, maakt hy een landing op een planeet waar één uur op de grond ervan, gelykstaat aan zeven jaar op aarde. dus: als hy drié uur op die planeet verblyft, komt hy pas 21 jaar later weêr by zyn familie. zyn collega-astronauten betreden de planeet, en begrypelyk genoeg roept hy uit:"haast je, jongens! maak iedere seconde de moeite waard!"
    kwam zeer goed binnen, byzonder claustrofoob...
    evenwel: m'n eigen vrye tyd, als iedereen anders slaapt, is té kostbaar om een film van drie uurs in één ruk uit te zien, er is teveel dat ik voor mekaâr moet zien te krygen - feitelyk leef ik ook zélf op zo'n planeet waar, alles by mekaâr, ieder halfuur dient om een halfjaar by te benen...
    soms haperde de film, en dan greep ik telkens naar de shelley-biografie (nog een tachtigtal blaêren te gaan - een barbaarse bemerking, doch met zeer lyvige boeken en kostbare tyd, is een dergelyke aftelsom normaal en zelfs aangrypend); net zoals in "alien - covenant", nu dus ook in "interstellar" een citaat van shelleys beste vriend lord byron, nét wanneer ik dit citaat in dat boek heb gelezen (wel niet helemààl ongerymd; byrons vriend shelley was, in 1820, geobsedeerd door het idee van ruimteschepen)(dwz, luchtschepen althans...)
    x  
 

Geen opmerkingen: