ik kreun wel eens dat het opstellen en het naar voren brengen van humoristische conferences, een alles by mekaâr ondraaglyke job is:"omdat je grappig moét zyn." dit is evenwel helemaal niet juist. je hoeft namelyk alleen maar grappig te zyn naar je eigen normen. en dat is dus iets heel anders.
het is een mooie kunst om niét in een kramp te schieten wanneer je het live on stage soms meêmaakt, dat jouw smaakt niet blykt samen te vallen met die van de mensen recht tegenover je. een oorverdovende stilte na een grap, is boéiend - zolang je zelf oprecht gelooft in die grap. dit soort belevenissen wordt genoemd "doodgaan"- maar dat is er ook het mooie van. wanneer er op natuurlyke wyze een spatie ontstaat tussen jouzelf en jouw publiek, dan is dat een hygiënisch gebeuren. er gaat een hoge drukspuit door je ziel; en wat er dan van je overschiet, is je hard core.
onthou dat maar weêr goed, don vitalski.
of wat ook mooi is: de lach van één enkeling. een gryze, serieuze bende - maar ergens opzy achteraan één mens die opeens hard lacht. ja, dat kan ook érg mooi zyn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten