na een stoelloos tweetal uren, rondgebeend hebbende door het veel te warme, stoffige grote huis, dan toch soelaas gevonden, met name op het terras aan de achterkant van het huis, op een breed, wit campeerdeken, terwyl de kinderen speelden in de tuin; in slaap gevallen met een boekje van boudewyn büch op myn aangezicht; juist toén voltrok zich een zachte, weldadige bries, laag horizontaal van oost naar west, eerbiedig langs myn ontspannen wervels, zodat ik héél eventjes een kléin beetje wakker werd - doch zonder te hoeven te beseffen waar ik exàct lag; een onbetaalbaar genoegen... een reden om te bestaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten