zondag 15 juli 2018

state of being, 15 juli 2018



wonderwel pas om halfeen smiddags wakker geworden. wat wel nog steeds maar wil zeggen, dat ik acht uurs geslapen heb. de voorbye tien dagen sliep ik telkens maar zes uurs, dwz één uur tekort. buitendien kruipt dat weg- en weêr ryden naar groningen niet in je hemdsmouwen, zeker niet ten tyde van hittegolven en zandstormen.
    arbeiden met de kinderen in huis is moeilyk, maar: toch heb ik wat kunnen lezen in de zeer uitgebreide kafka-biographie van reiner stach. helaas: ook hier weêr dat "afstandelyke", niemand schynt echt in kafka zyn vel te kunnen doordringen - wel technisch informatief, maar nooit organisch, nooit op een of andere manier van sap doordrongen - zoals dit nochtans wél gebeurt met de biographieën betreffende veel àndere wezens. byvoorbeeld: als je de enid starkie-biographie van rimbaud achter de kiezen hebt, dan voelt het werkelyk alsof je met rimbaud aan tafel hebt gezeten... of: de ellerman-biographie van joyce, idem. maar kafka, ook nu weêr, blyft die afstandelyke zwartwitphoto van die man in dat gesloten pak.
    in het byzonder wil ik de genese van "het slot" eindelyk eens uitpluizen. in myn top tienduizend van beste boeken aller tyden, staat met kop en schouders al myn leven lang "het slot" van franz kafka op nummer één. het is ook het enige boek dat ik zomaar kan blyven herlezen...
    voorts quasi de gehele dag bezig geweest met het verversen van de kooien van de dwerghamsters én zelfs de kooi van de rystvogel. met deze labeur was ik erg opgezet, het tegelyk een manier geweest zynde om met de kinderen te spelen. zodat we, met dit zweet-weêr, naar geen verre speeltuinen op excursie hoefden. de kinderen zyn echt al een eeuwigheid supertof; die serene intimiteit van in de ardennen, loopt hier gewoon voort. dwz: voor hetzelfde geld hadt byzonderlyk mollie "moeilyk handelbaar" kunnen wezen, door zich te vervelen, door aanhoudend te lopen jammeren dat er een vriendje moét komen, of door 10.000 keer na mekaâr te lopen zeur-vragen "mag ik niet op myn twaalfde al een paard kopen, in plaats van op myn zestiende pas?" maar: heden hebben ze veel verbeelding. ze beginnen zelf te schilderen. rocco james conan kan een uurlang in zyn nieve boekje over de nachtwacht zitten lezen, en die dierenkoten waren dus een fyne hobby ook, op het terras in de lommer.
    tevens onverwyld de voetbal-finale kunnen volgen, jihaa! ook ik was fervent kroatië-supporter, zeker vanaf die nep-penalty voor die zogezegde hands-onzin - maar: na het laatste doel van frankryk vond ik toch: die winnen met recht en reden, al die anti-franse commentatoren zouden toch allemaal een pak rammel moeten krygen. dat frankryk "voos" heeft gespeeld is juist extra sterk, dat "sterke" spel van byvoorbeeld de kroaten wordt daarby iets anekdotisch, een oubollig zich moê maken.
    snachts, in de machine-kamer, my opnief aan de tekst gezet van "de ideale schoonzoon", met oog op de aanstaande televisie-opnames daarvan. de voorbye twee weken zat ik tot over myn oren aan iets gloednieuws te arbeiden, "beuling met appelmoes", en vanuit dié delirische staat van zyn, wou ik "de ideale schoonzoon" alvast helemaal verbranden - geen nieuw huis kunnende bouwen, zonder je vorige huis eerst helemaal neêr te halen; maar: inmiddels neem ikzelf, en eigenhandig ook, voor die schoonzoon toch wél myn petje af. en nog geen klein beetje, verdomd. 50 procent van de keren dat ik deze voorstelling reeds speelde, was het publiek erg enthousiast (in olmen, wommelgem, vosselaar, de kaleidoscoop), en 20 procent van die gigs werden met een sympathie ontvangen (de kleine arenberg, wervik, aarschot); doch: 30 procent van die optredens, stuitten op een muur van absolute weêrzin (leeuwarden, maaseik, roeselare) mensen vonden my daar zo slecht, dat ze er kwààd om waren. wat nu, dan wel? flink wat van de negatieve kritiek heb ik ter harte genomen, namelyk wanneer die ter goeder trouw klonk. daardoor is in de loop van het lange jaar die tekst nog spitser geworden. de nieuwe, meer literaire, minder comedy-gerichte verteltrant van "beuling met appelmoes" leerde my nu ook iets, op een goed moment; namelyk om "de ideale schoonzoon" eens anders te bekyken; niet vanuit dat hysterische, dat geacteerde; bekyk die tekst, die wel degelyk de bedoeling heeft om "lollig" te zyn, nu eens echt zuiver tekstueel, dwz niet met oog op die lach, zelfs al is die een doel, maar enkel met het oog op articulatie. naar binnen gericht. een ding an sich.
    inmiddels is die tekst een geniaal dier. indien niet "grappig", dan nog steeds "verbluffend". eigenlyk is dit een soort kwadraat van comedy; je kan byna niet meer lachen: doordat iédere halve zin op zes manieren tegelyk een grap herbergt. ik heb hier in myn handen dus eigenlyk de "finnigans wake" van de vlaamse comedy. als ik daar nu een publiek meê tegemoet vaar dat zoiets niet smaakt, dan is dat maar zo. fuck die dommeriken.
    dus, zo bedenken we nu, dàt was, vier dagen geleden, die ardeense groene berg die ik zag, dewelke zich opeens als een vervulling aan my voordeed. niet als een berg waar je naartoe moet, of je doorheen moet,  of naar uitreikt; maar die een vervulling aanschouwd is.
    pfieuw... ja, toch schryf ik dat hier allemaal zo neêr...
    

Geen opmerkingen: