uit de oude doos

al een tydje op zoek ben ik, naar een bepaalde western classic, zy het tevergeefs, over een man die in zyn blokhut terug thuiskomt, om daar te moeten inzien dat zyn gehele, idyllische gezinnetje in zyn afwezigheid werd afgeslacht, met name door een vyandige indianenstam - de rest van die film, in velerlei wydse sneeuwlandschappen, bestaat uit de homerische wraakactie die daarop volgt.

    maar: ik vind die film niet terug; onterecht keek ik reeds naar "a man called horse", dwz het eerste uur gekeken, daarna er doorheen gescrolld; en gisteren hetzelfde met "little big man". die laatste prent katapulteerde my evenwel meêdogenloos terug naar het jaar 1987, toen ik die voor het eerst aanzag...

    ik was zestien jaar oud. het was een vrydagavond. de zaterdagavonden mochten we uit, maar de vrydagavonden was het thuisblyven geblazen. geen onaardige staat van zyn; de schoolweek van je afgeschud, het oneindige weekend nog integraal voor je. in de vroege avond wellicht in bad geweest (vrydag was het bad-tyd).

    een avondje televisie, zodoende. we waren met zyn zevenen thuis, wyl er in de zetels maar plaats was voor hooguit zes mensen. dus was ikzelf voor de televisie op de grond beland, op een vouwbed van dikke, zachte kussens, met die zetels en die familieleden àchter my.

    in die tyd kon een mens nog helemaal stoned worden van een film...

    het kan niet anders of ik had ergens een lief, dat ik de volgende dag zou terugzien!!;- of anders had ik misschien juist géén lief; da's eigenlyk inwisselbaar.

     en toen kwam er, na 72 minuten, dit beeld op myn netvlies; die onberispelyk glanzende, zeer jonge maar in alle stilte kreunende dame - in principe was ze hier slechts bezig met in haar eentje te liggen bevallen; zodat het in principe iets helemaal zedigs was.

    ik dacht dat die scène ongeveer twintig minuten voortduurde, maar vandaag, by naêr inzien, moet ik bemerken dat ze hooguit zeventien seconden duurt...