eind juli is er zeker wel eventjes tyd voor desnoods maar één strofe van arthur rimbaud (1854-1891), dé grootmeester der seizoensgebonden vormen van dodelyke melancholie;
o seizoenen, o kastelen,
welke ziel is zonder gebreken?
o seizoenen, o kastelen,
ik deed aan de magische studie
van het geluk, waar allen van spreken...
-dit immers misschien echt wel de mooiste vacantie geweest zynde van myn gehele leven; en hoe mooi afgerond, zonet: na een gehele week van puffen en branden, zwemmen en dan weêr, passief in de salon liggende, naar de radio luisteren en thee drinken, greep daar op de vooravond van ons vertrek nog een ingrypende zomerbui plaats; na dewelke ons dan toch nog, by laat daglicht, een wandeltocht scheen gegund, langs de hervelinghense boerenvelden... de geur die daaruit dan loskomt, is echt onbetaalbaar; per luchtfles die je daarvan in je longen naar binnen zuigt, leef je één jaar en zes maanden langer!
goed, niks aan te doen; sumbiet weêr alles inpakken...
een bykomende troost is dat ik hier tegelyk ook keigoed heb kunnen werken; "beuling met appelmoes" is quasi klaar, het gandhi-artikel is ingediend en voor dat radio-interview over mary shelley ben ik eveneens weêr byna geprepareerd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten