EINDE
Op woensdag 27 januari van het jaar 2010 schreef ik myn eerste column voor de Antwerpse editie van wat toen nog "De Streekkrant" werd genoemd. Zo ben ik dit gazetje trouwens àltyd blyven noemen, met de naam "Streekkrant" wist je beter waar je aan toe was. Geen controversiële politieke stellingnames, waar je sommige adverteerders mee tegen de borst zou hebben gestoten, en ook geen wereldnieuws over olietankers in de Golf van Perzië. Alleen maar eenvoudige, eerlyke berichtgeving over restauratiewerken aan de Kathedraal, over een spookryder in de Klappeistraat, over een optreden van een lokale doedelzak-groep in café De Cabron. Dat was myn onderwerp, punt uit. En daar was ik erg bly om ook. Columnisten die voor de zogeheten "gerenommeerde pers" schryven, zyn verplicht om eigen, gedurfde standpunten in te nemen, en die krygen dan kwaaie lezersbrieven op hun dak, waar ze dan opnieuw op moeten reageren. Dit kan niet goed zyn voor je hart. En de authenticiteit van zo'n debat is in de grond toch fake; uiteindelyk wint de broodheer. De macht van een columnist duurt maar net zolang als zyn opdrachtgever het wenst.
Vanaf 25 oktober 2013 schreef ik bovendien ook aparte columns voor De Streekkrant van de Kempen, wat maakt dat ik hier, alles bij elkaar genomen, exact mooi 760 columns bijeen creëerde. En ja: deze bezigheid was tot een tweede natuur voor me geworden... Dus inderdaad: wel zeker ga ik dit missen. En vooral zal ik jullie nu missen, lieve lezers. Ook voor De Morgen en voor Gazet van Antwerpen heb ik ooit mijn pen mogen slijpen - maar van De Streekkrant kreeg ik altijd, wonderwel, tiendubbel zoveel lezersbrieven binnen. Oprechte dank daarvoor! Als God het wil, komen mekaar zeker nog wel eens tegen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten