donderdag 17 oktober 2019

state of being, 17 october 2019



onze voordeur thuis heeft een erg kleine inham, een drempel van nog geen halve meter diep; maar toch: aannemelyk doordat de rest van 't straat zich nog méér onherbergzaam voordoet, oefent die voordeur een onverbiddelyke aantrekkingskracht uit op telephoneerders. ook op dit moment, wanneer kik dit hier zit te notuleren, staat er weêr iemand te sjouwelen, alweêr tamelyk luidruchtig, alweêr flink langdurig. eerst stààn ze daar te bellen, op den duur gaan ze ook zitten. op die drempel. onze voordeur is van glas, dus als ik dan uit de werkkamer tevoorschyn kom, op het gelykvloers, dan sta ik opeens voor hun neus - steeds maken ze dan, al voortbellende, een verontschuldigende buiging, en één halve minuut daarop zyn ze foetsie.
    ik mag my wel aan ze ergeren, maar toch wil ik ze nooit verjagen - wat zoveel zou willen zeggen als asiel weigeren. zo is het al een paar keer gebeurd, dat ik met opzet iets langer in de werkkamer blyf zitten - want "als ik nu deze tussendeur opendoe, dan denkt die telephoneerder dat ik hem wil wegjagen."
    er zyn wel grenzen. byvoorbeeld franstalige bellers, die het meest luidruchtig zyn, of agressieve bellers. dan laat ik zelfs met veel herrie de gigantische houteren rolluiken naar beneên.
    toch goed om in het faubourg te wonen...
    een tydje terug was ik in een zeer stil dorp en ging ik daar gewoon voor de sport een te koop staand huis bezien. ik parkeerde my op het uiteinde van een muisstille doodlopende straat, waar wel een fietspad op uit kwam. wat later kwam er een fietser aan. doordat myn auto daar stond, moest die arme fieter zyn stuur een beetje draaien, anders zou hy op myn auto zou zyn gereden. "uw auto staat hier goed!" riep die man sarcastisch in myn richting. een beetje verderop stapten-'ie zelfs af, om my in de gaten te houden, net zolang totdat ik was weggereden. antwerpen betonstad is ook een hellepoel - maar dit soort gebeuzel, is hier volgens my toch onmogelyk.
    (nul op tien voor het bestuur: de vernietiging van het elzenveld, en het wandelpad langsheen het elzenveld - doordat die grond verkocht is - aan een gigantische hôtelketen. ocmw-erfgoed, doorverkocht aan ketens - door homans. het WONEN wordt ons tegengewerkt, op den duur is antwerpen als de paryse binnenstad, dwz een toeristische spelonk. een tochthol.)



3 opmerkingen:

saskia zei

Dagelijks krijg ik gezeik over mij heen op het voetpad langs het psychiatrisch ziekenhuis in de pothoekstraat. ‘Dat is hier geen fietspad’, ‘das 90 euro’ enz, minstens even erg als in het dorp! Altijd van echte Vlamingen trouwens. Ik fiets stapvoets meters van hun vandaan. En toch elke keer weer dat gezaag.

saskia zei

Er is verdorie geen fietspad!!

Vitalski zei

!!