state of being, 21 oktober 2019

in vraag en antwoord, de eenvoudigste vorm...

wat draag je?

myn kleêrkast heet eenvoudigweg waardeloos. een oude, zwarte jeans. een donkerblauw hemd. een vestonnetje van-ginder-henen. die blinkende ceintuur van me, heb ik maar weggedaan. na een paar keer wordt zoiets laughing stock.  al zeker als je op een middelbare school paradeert. maar: de ceintuur die ik daarvoor in de plaats heb opgedolven, is versleten.

laughing stock?

'n keer was een stel zevende jaars-leerlingen op de speelkoer tegen een zitbank aan het aantrappen. kik daar naartoe:"jongens, die zitbank is geen voetbal!... sindsdien hoor ik, àltyd als ik een bepaald lokaal passeer, vier- tot vyfstemmig geroep, in een ontraceerbare verte:"die zitbank is geen voetbal!..."

finance?

niéve kleêren zyn dus een noodzaak, en: daar heb ik wel wat centen voor op myn rekening - maar: die pingels moet ik opsparen, byzonderlyk om, zo rap mogelyk, eerst van de jaarlykse najaarskosten af te geraken; de auto-verzekering, de brand-verzekering, en vooral dat afschuwelyke kadaster; we hebben een erg brééd huis, feitelyk drie huizen in één, en betalen daardoor jaarlyks byna 2000 euro kadaster...

behuizing?

het opmerkelyke is: die kosten, die heb ik ervoor over. zelfs na 6 jaar, voelt dit pand waar we toeven, nog steeds aan als een breedvoerig fort, met overdadig vele kamers, deuren en marmeren vloeren. de volle potentie hiervan, is nog steeds niet benut. gewoon maar van boven tot onder de boel een béétje aan de kant hebben, vergt al dagen en dagen arbeid; laat staan hoeveel tyd, geld en energie het zou kosten om dit pand helemaal op orde te krygen. de badkamer... de tuin... de mogelykheden van het grote platte dak...

artistieke productie?

echt schryven komt er niet van. die parttime lerarenjob, engels-neêrlands, is maar goed voor dertien uurs per week, maar zelfs na twee uurtjes lesgeven in een rustige, humane klas, kom je weêr thuis als van een ballonvaart. door dewelke je liefst met je voeten naar omhoog in de zetel gaat liggen, en niks meer doet, behalve stripverhalen lezen.

keerzyde?

keerzyde is, dat ik de voorbye jaren sowieso een veel te hoge productiviteit aan den dag heb gelegd. dit najaar speel ik zeven verschillende avondvullende acts door mekaâr, letterlyk, én dan heb ik nog minstens drie andere producties quasi voltooid hier in myn lade liggen. in de grond is het juist goéd om daar nu even op terug te vallen. dus lesgeven en drie keer per week optreden, dat zal volstaan. wél zeg ik ieder plotseling vrygevallen halfuur myn nieuwste verhaal helemaal op, "beuling met appelmoes". belachelyk hoeveel tyd daar in kruipt, en hoe traag zoiets verbetert.

goerdjev?

inderdaad is dat een prikkelend axioma van de witrussische filosoof goerdjev: wanneer je denkt dat je aan het einde van je reserves bent gekomen - ben je in waarheid nog niet begonnen, die reserves zelfs maar aan te spreken.

goerdjev