ik woonde in dit huis, alles helemaal hetzelfde, maar dan van gigantisch veel groter afmetingen. alleen al in de werkkamer beneden, stonden een tiental schrijftafels naast mekaâr, en honderden boekenkasten. dat was niet slecht, maar er kwamen ook aldoor bezoekers naar binnen, die extra meubels aandroegen, zogezegd als een cadeau voor my, maar het waren zo'n krakkemikkige dingen of zo'n grote dingen, dat het meer leek of ze die spullen hier gewoon kwamen dumpen. byvoorbeeld ook een heel grote, krommende, elektronische piano - fyn, misschien; maar rocco hééft al een piano, en deze is wel héél groot... ook een heel rare tafel met een lastig tafelblad... myn broêr serge hielp my die tafel dan toch verder binnenzetten, vlakby de openhaard, die hier ook was. "deze plek is niet geschikt voor zo'n tafel, trouwens by dat vuur ook veel te warm, maar oké, we kunnen ze later altyd nog verzetten." nog erger was een grote, volstrekt scheefgezakte yzeren boekenkast.
elders was er sprake van, dat er een vernissage voor een expo moest plaatsgrypen; "oké, doe die vernissage dan ook maar in de werkkamer; dat is dan wel absurd, want er zyn alleen bureaus en boeken en er hangen geen schilderyen, maar: dat is dan wel juist conceptueel."
tot dusver viel deze rare droom nog meê. maar daarna schoof er een angstige teneur naar binnen. er wilden te veel mensen naar binnen komen. ik vroeg:"kan je de rolluiken dichtdoen?" en toen zei een stem, maar dan een stem zonder dat daar een lichaam by hoorde:"de rolluiken zyn al dicht." wie zei dit? en waren die rolluiken, waarover sprake, dan zeker wel op tyd dicht gegaan, of te laat? toen greep het plaats: die stem begon vanalles te fluisteren, scherp, hard, indringend - IN MYN HOOFD. die stem zat IN MYN HOOFD, BINNENIN MYN OREN. "ik moet iets heel ergs zeggen," zei die stem IN MY. dat was zo enorm dreigend - ik kon er niet van weg, het geluid van die stem sprak in my, - een zin die eindigde op het onbestaande woord "onwijsschap". terwyl begreep ik dat ik in bed lag - en voelde ik iemand in myn rug tegen my aan liggen, zyn of haar armen over myn schouders heen - het was niet mollie? of luv? neen - wie dan!! wie ligt hier zo tegen my aan!!
echt letterlyk een incubus, dus.
ik werd wakker - het was halfvyf snachts, maar het bloed raasde me door het lyf. voor de rest van de nacht niet meer kunnen inslapen...
een der bekendste incubi in de beeldende kunst; deze van fuseli... die fuseli had een buiten-echtelyke verhouding met mary wolestonecraft, later de moeder van mary godwin, autrice van frankenstein...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten