dreamer

eêrgisteren droomde ik dat ik in de zee in het water keek, en dat ik zéér diep beneden, op de bodem, huizen en mensen en auto's bezig zag; het zeewater reikte dus niet tot aan de bodem, maar werd naar omhoog geduwd door een soort van bel. (deze droom was een magisch antwoord op een vraag die ik my overdag aan het stellen was geweest ivm een stripverhalenscenario voor myn broêr serge. een bel in zee waarbinnen mensen leven is gemakkelyk te verzinnen maar je moet het ook echt hebben gezien en gevoeld.)

de voorbye nacht had ik, tegen de ochtend aan, als laatste droom van de nacht, een compleet akelige droom van volmaakte claustrofobie; van het zeer freudiaanse genre "beklemd in een tunnel"; dat soort droom hebben velen van ons twee keer per jaar, maar gelukkig niet nog vaker want dan was er plaats te kort op de afdeling psychiatrie...

    ik was in een erg katholieke kerk, denk qua atmosfeer "christina the astonishing". vooraan in de kerk waren er in de grond een paar tegels los, zodat je onder de grond kon kruipen, door een soort van grotachtige, ronde, naar beneden hellende kruipkelder. daar op handen en voeten op het einde gekomen, kon je naar omhoog kyken: héél erg hoog in den hoge de beeltenis van jezus aan zyn crucifix en daaromheen een volstrekte opeenstapeling van uiterst barokke beelden, de gehele rimram van engelen, zuilen, heiligenbeelden etc, echt overdreven - maar zo vér weg; "zo reikte men vergeefs uit naar dat onbereikbare heilige; en zo kon men alleen maar wanhopig bidden om door dat overdreven verhevene te worden in bescherming genomen..." toen wilde ik terug naar buiten kruipen: maar die uitweg achter my helde in een vernauwende kromming steil naar omhoog - ik dacht nog: dat is zoals in zo'n nachtmerrie. "maar," dacht ik, "ik kan onmogelyk dààrlangs tot hier zyn gekomen." dus draaide ik my terug om - maar: er was geen àndere uitweg; ik zat hier dus klem. drie seconden lang was dit het volstrekte doodgaan. toen slaagden-ik er gelukkig in om myzelf uit deze nare droom wakker te maken.