state of being, 1 aûgustus 2020

ondanks het snikhete weêr (38 graden in de schaduw), vandaag toch wél exact één vuilniszak in één keer helemaal naar beneden gedragen, zonder hulp van buitenaf. die zak,- namelyk een lichamelyk tamelyk omvangryke, blauwe pmd-zak -, stond, zoals gebruikelyk, in de keuken, tussen de koelkast en de kleêrwasmachine, maar was zo erg gevuld, dat ik er eerst een paar spullen uit heb moeten verwyderen; anders had ik hem eenvoudigweg niet kunnen dichtknopen. de verwyderde spullen (twee leêge waterflessen spa rood en een doos yoghurt), heb ik eerst eventjes opzy gelegd, op de wasmachine, maar later in een niéve zak weggestoken.

    het bleek niet zo eenvoudig of toch zeker niet zo vanzelfsprekend, lezers, om helemaal tot beneden te geraken, toch zeker niet langs het terras, doordat er op die yzeren trap aldaar, door de gevel-werker van dienst, een plastic zeil is aangebracht, dat dient om verfspatten op te vangen. een erg dunne plastic, dus voor je het begrypt, scheur je die aan stukken - wat uiteraard totaal niet de bedoeling is; het zyn niet onze spullen maar het zou toch op onze conto terechtkomen dan.

    de vuilnisophaaldiensten van antwerpen passeren pas op dinsdagavond in deze buurt (dwz: in de vandaag terecht zo mondiaal gestigmatiseerde seefhoek, waar 5 mensen op de 6 met corona in het hôspitaal liggen), maar: pmd is toch relatief proper afval, dus okay. hoewel, om het juist te hebben: met dit warme zonneweêr de goden niet willende tarten, heb ik die zak uiteindelyk dan toch maar, in afwachting tot dinsdag, in de garage opgeborgen, in de relatieve koelte. nu alleen zorgen dat ik die daar niet vergeet - hola!, besef ik nu ineens pas dat we dan aan zee, in oostduinkerke zullen toeven!...

    vervolgens weêr in de zetel gaan liggen. zelfs niet met een boekje. myn ledematen gewoon uitgespreid zoals verlamd, als een volmaakt gebakken struisvogelei...