al wekenlang probeer ik met sabine jatta af te spreken om haar printer te gaan ophalen. de myne is stuk en zy heeft de hare eenvoudigweg niet meer nodig, zo schynt het. maar de ene keer lag zy al te slapen, de andere keer verpoosden-ik in ondenval, in de ardennen; iédere dag kwam er wel iéts dat in de weg liep, dagen en dagen na mekaâr.
vandaag viel ik, rond zeven uur savonds, ten prooi aan een tamelyk verpletterende vorm van treurige somberte - voornaamste trigger daartoe geweest zynde het gegeven dat ik, een uur of twee lang, was bezig geweest met de transcriptie van een toneeltekst van 20 jaar geleden, myn tamelyk beroemde monoloog getiteld "de ondergang van patrick dieltjens". toén was ik een dertiger, zo drong het tot my door. toén, ten tyde van dié productie, was de wereld aan myn voeten komen te liggen. toén was "the sky the limit", toén werd myn afzetmarkt elke dag groter en groter. hoe krom groeit nu ondertussen, zo begreep ik, myn stengel, toch zeker vergeleken by dat alsmaar aangroeiende heldere licht van toén... nu zolang geleden, die belofte...
als een verlossing uit het niets, belde juist rond dàt onzalige uur sabine jatta my op: "kom je nu eindelyk die printer ophalen?"
de timing hiervan kon niet nog beter. normaal is zo'n autorit van noord naar zuid geen lachertje, goed voor minstens veertig minuten héén én veertig minuten terug, al leg je IN VOGELVLUCHT nog geen vyf echte kilometers af (in de praktyk echter, moet je daarvoor quasi iédere straat van antwerpen doorkruisen, aldoor stapvoets, in alle richtingen, by iedere verkeersdrempel en by iedere voorbyrazende ambulance er goed op lettend, zelf geen accidenten te doen); normaal ben je altyd "net goed bezig" als je wordt gebeld, en wil je liefst van alles binnen blyven en doorgaan met datgene waar je meê bezig bent - maar nu was ik dus juist, voor de eerste keer dit jaar, heel slécht bezig! ik was namelyk niét bezig - ja, hooguit was ik ermeê doende, een touw en een geschikte balk uit te zoeken...
ik stond, op het zuid daar aangekomen (dwz in de sint-rochusstraat, precies geprangd tussen het gevang en het tropisch instituut) geparkeerd op de stoep, zodat ik niet lang kon blyven. sabine jatta woont op een zevende verdieping, de trappen zyn smal en by momenten zo steil dat je denkt: is dit wel nog een trap? is dit niet eerder de brandladder van een liftkoker? plus: boven alles bleek die printer waar het allemaal om draaide, fenomenaal zwààr - de grieks-tragische priester laocoön zou hiervoor gepast hebben!!... met de aldoor weêr openschuivende papierlaadkleppen van deze gedrochtelyk heftige machine op myn twee schouders naar beneden klimmend in bloed, zweet en huiveringen begreep ik: "dit is myn verdiende loon! dit is wat ik nodig had!"
nu lig ik, na alles, in de zetel. het is elf uur savonds. morgen eens uitzoeken of die printer wel valt aan te sluiten op een mac...
2 opmerkingen:
Schitterend!
dank !!
Een reactie posten