het eerste uur is de film slecht op een goeie manier... je volgt die personages door besneeuwde straten wandelen, en toch eigenlyk voél je die sneeuw dan wel echt, zintuiglyk, en geloof je die dus ook...
al is het dus zo, dat je in al die eighties-films het scenario pal bovenop de film kan zien liggen, als een hoofdslagader bovenop je vel... je ziét gewoon hoe die acteurs en die cameralieden bezig zyn, dat scenario stap voor stap op te volgen, haha...
het laatste halfuur nemen de flashdance-achtige synthesizers de boel helemaal over en ben je éigenlyk wettelyk verplicht om te stoppen met kyken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten