classic

zonder enige overdryving een van de vier of vyf allerbeste gedichten die ik ken, tezamen met het allerbeste van shakespeare, het àllerbeste van neruda, het àllerbeste van baudelaire, beter dan t.s. eliot zelfs...

grasduinend door myn bibliotheekje, op zoek naar vanalles om uit voor te lezen in de parkbibliotheek subiet, rond het thema "poëzie en natuur", stuitte ik hier nog eens op; ik las het hardop, kyken hoe het zou bekken - en geraakte niet tot het eind uitgesproken, doordat ik er, overmand door ontroering, té hard van moest wenen.

DIEN AVOND EN DIE ROOZE

'k Heb menig menig uur bij u
gesleten en genoten,
en nooit en heeft een uur met u
me een enklen stond verdroten.
'k Heb menig menig blom voor u
gelezen en geschonken,
en, lijk een bie, met u, met u,
er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zo lief met u,
zoo lang zij duren koste,
maar nooit een uur zoo droef om u,
wanneer ik scheiden moste,
als de uur wanneer ik dicht bij u,
dien avond, neêrgezeten,
u spreken hoorde en sprak tot u
wat onze zielen weten.
Noch nooit een blom zo schoon, van u
gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk op u,
en mocht de mijne wezen!
Ofschoon, zoo wel voor mij als u,
- wie zal dit kwaad genezen? -
een uur bij mij, een uur bij u
niet lang een uur mag wezen;
ofschoon voor mij, ofschoon voor u,
zoo lief en uitgelezen,
die rooze, al was ‘t een roos van u,
niet lang een roos mocht wezen,
toch lang bewaart, dit zeg ik u,
't en ware ik 't al verloze,
mijn hert drie dierbre beelden: u
dien avond - en - die rooze!