alvast kortweg meêgeven dat myn verdict verre van onverdeeld juichend is... die eerste aflevering heeft wel een zekere grandeur, absoluut, en in de meeste afleveringen valt er geregeld wel iéts te beleven; maar: er hangt toch eigenlyk wel een pretentieuze zweem aan. wat misschien komt door de sprongen doorheen de tyd (dan weêr 20 jaar naar voren, dan weêr 20 jaar naar achteren, dan weêr naar voren); die verspringingen ondermynen je focus, doordat er zich tussen de tydssegmenten onderling te weinig eenheid voordoet. je zou zeggen dat dit niet erg hoeft te zyn, "fuck de verhaallyn", inderdaad - maar de vraag is: wat komt er dan in plààts daarvan? er is wel de ambitie om méér te zeggen, om méér te zyn dan anekdote, om méér te zyn dan een zoveelste "serie met een spannend verhaal"; maar wàt dan wel preciés? telkens opnieuw draaien de statisch-psychologische en statisch-atmosferische plotvormingen toch weêr uit op, dan toch, suspense ("aangevallen worden", "gekidnapt worden", etc); en de ironie wil, dat die vergeefs vermeden spanningseffecten toch ook juist telkens de tofste scènes opleveren.
met minder ambitie was men verder gesprongen.
(aan het hier bygevoegde photootje kan je reeds afleiden dat er te veel is afgekeken geworden van "the road" van cormac mccarty.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten