state of being, 28 januari 2022

op facebook is verjaren een hel; wat kan je aanvangen met 600 felicitaties? de meeste jarigen, zo merk ik, plaatsen de dag nadien een soort collectieve bedanking, zonder zelfs de tyd te kunnen hebben genomen om te scannen door wié ze juist allemaal precies werden gefeliciteerd. mensen, waar zyn wy hier nu nog meê bezig? zo ver is het al gekomen...

    een paar keer heb ik dat gedoe kunnen ontduiken, namelyk door myn geboortedatum telkens te verschuiven - maar: dat mag je van facebook maar drie keer doen... anders word je getrumpt... en dat wil niémand!

    iedereen zit altyd maar te vloeken op de "sociale media" - maar kyk eens hoe tof dit is, in waarheid?

    - dus dacht ik, okay, dan mààk ik er wat van; gelyk heb ik àlle feliciteerders een reklaâm-meêdeling onder hun neus geschoven - "bedankt voor je felicitaties! wil je niet, omdat ik jarig ben, een boekje van my kopen??" ongeveer zestig mensen zagen dit uiteindelyk wel zitten, maar dat is goed voor een verkoop van ongeveer tachtig boekjes, want sommigen wilden er gelyk méér dan één.

    zo heb ik aan myn verjaardag dan toch, netto, 600 euro verdiend...

    maar: dat is een erg nerveus en tydrovend weêr; scrollen, mailen, vriendelyk blyven, uitleggen welk boekje waarover gaat, dat er zes procent naar ethiopië gaat; opnieuw helemaal naar beneden scrollen om te zien of die "lander" nu al gereageerd heeft, etc etc. (ze heten allemaal lander...)

    dus: het àndere werk dat ik had willen verrichten, is vandaag en gisteren jammer genoeg een beetje voor my uit geschoven moeten worden...

    toch is het wel héél goed zo... temeer daar er nu, voor het eerst in twintig maanden tyds, niet meteen weêr iets nieuws van me gaat uitkomen. ik moet myn klanten soms eventjes met rust laten.
    de bulderdrang-roman was reeds érg ver gevorderd - maar aan een zoveelste revisie willende beginnen, zag ik my die bulk opeens toch naar opzy schuiven - "enough for now!!" als ik daar nu eerst, begryp ik, een tydje àfstand van durf te nemen, dan zal het corrigeren en het verscherpen nadien veel gemakkelyker gaan, als vanzelf, met een frisse blik en met nieuwe batteryen...

    rond de middag kreeg ik telephoon van "culture club" op radio 1; met de toffe vraag of ik, volgende week vrydag, een recensie voor ze zou willen komen ophoesten, eentje aangaande de post-apocalyptische televisie-serie "station eleven"; de tofste opdracht ooit - maar: ik kan zoiets alleen maar overdreven serieus nemen; dus: nu begint weêr zo'n gehele research - en natuurlyk, om te beginnen, de opgaaf om alle tien die afleveringen er door te jagen.

    gelukkig blykt het (voorlopig) een zeer boeiend ding; je kan niet geloven dat het voor het corona-circus is opgenomen want het schynt er helemaal volmaakt een commentaar op... inclusief de mondkapjes... heel raar... volgens my zitten die makers van die serie nu allemaal in de psychiatrie, vrezend dat die uitbraak hun schuld is...

    toevallig ging een halfuur daarna by my thuis de telephoon opnief af; betreffende de vraag, ditmaal, of ik begin februari zou wil edel-figureren in een of andere vlaamse serie... haha... wat ik zeer zéker wil doen - zo ga ik toch wél nog een b.v. worden!!!!... maar: nu moet ik dus ook nog eens, ook dàt nog, een "selftape" zien te produceren, om op te sturen naar de regisseur, zodat die my vooraf wel nog eens extra kan wikken of wegen... op dié momenten is het dat ik voel dat ik geen zestien meer ben; nu niét meer kan ik binnen het kwartier voor myn camera in myn onderbroek staan dansen - ho, jongens, eerst even laten bezinken...

    dank alweêr voor alles, beste lezer!...