LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
51.
Ondanks het leeftijdsverschil van een hele generatie, en ondanks de strenge bewoordingen waarmee Diels tegenover een mild figuur als Leonard, het werk van andere kunstenaars nogal eens placht af te kammen, groeide er in de loop der jaren toch een zekere vriendschap tussen hen. Hoewel Diels zelden iets positiefs over Leonards werk zei, bleef zijn houding ertegenover evenwel steeds respectvol. Leonard kreeg vaak dure sigaren van hem. Onder het voorwendsel ze straks op te roken, liet hij ze wel eens voor mij liggen.
In 1969 werd door de provincie Limburg aan Diels een uitgebreide, retrospectieve tentoonstelling aangeboden. Die vond plaats in het Provinciaal Begijnhof te Hasselt van 18 oktober tot 2 november. Toen ik Leonard vertelde dat Simone en ik besloten hadden er op die laatste dag met ons autootje naartoe te rijden, was hij onmiddellijk bereid ons te vergezellen. Sooike Lenders zou eveneens van de partij zijn. Achteraf hoorde ik dat Herman ook graag was meegereisd, maar na de gedane belofte aan Sooike was dit onmogelijk, temeer doordat ons autootje zo klein was dat het amper genoeg ruimte bood voor vier volwassenen.
Het werd een onvergetelijke trip die de hele dag duurde. Ik herinner me nog onze vrolijkheid terwijl we op weg naar de tentoonstelling door de kalme, zondagse straten wandelden. Bij een kerk waar we verbaasd naar de middeleeuwse duivels en gedrochten tegen de hoge friezen keken, passeerde ons een mannetje uit de tegengestelde richting. Wij hielden hem staande om de weg te vragen. Hij bleek een Duitser te zijn, want toen we de naam Diels lieten ontvallen, zei hij: ‘Ha also, Ich habe seine Werke gesehen, aber sie sind nichts Besonderes.’
Niet enkel achtten we ons gelukkig dat de kunstenaar ons niet vergezelde, het werd ook de oorzaak van een hilarische uitgelatenheid die ons buiten het bezoek aan de zalen, de hele dag is bijgebleven.
Hier gekomen neem ik mijn woorden over Sooike Lenders terug. Nee, de man was helemaal geen zielenpoot, enkel wat simpel. Dat hij vrolijk was, merk je trouwens aan de plaatjes die ik schoot en waarop hij nog te zien is met zwaaiende armen. In de bistro waar Leonard ons op een warme maaltijd trakteerde, terwijl hijzelf enkel een biertje dronk, was het ook best leuk. Tussen twee happen van zijn gemalen biefstuk had Sooike het de hele tijd over zijn favoriete schilder Toulouse-Lautrec. Wellicht doordat zijn kunstgebit loszat, of omdat de naam voor hem te moeilijk was om uit te spreken, maakte hij er maar Loeloe de Loetrec van. ‘Loeloe de Loetrec zus… en Loeloe de Loetrec zo…’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten