gast-auteur

VERZUCHTINGEN

door Robert Baeken 

- laatste aflevering -

81.
Aan die neutrale houding had hij veel te danken. Paul vergeleek hun huwelijk met zwart zilver dat wordt opgepoetst. Flarden van hun vroeger leven kwamen opnieuw aan de oppervlakte, schenen zich zelfs beetje bij beetje in de staat van bij het begin, met al de euforie van dien, te herstellen. Alleen bleef Vanessa op de canapé slapen. En Paul waagde het niet haar uit te nodigen in zijn bed. Het is niet goed voor haar als ik in mij laat kijken, meende hij. Beter wordt zij geboeid door een vals mysterie. Die strijd tussen zijn maskerade en haar trots werd een gekke opgave, maar door zijn volharding, verkreeg hij de indruk in haar aanzien te stijgen.

   Op een sombere vrijdagmiddag kwam Vanessa thuis en liet zich op de canapé zinken. Het was Paul niet ontgaan dat zij hem van hieruit geruime tijd gadesloeg. Opeens zei ze: ‘Hoe heb je jouw vriendin de eerste keer aangepakt?’

   Daar zij er vroeg of laat mee voor de dag zou komen, had hij het antwoord voorbereid. ‘Herinner jij je nog die scabreuze prent in dat Parijse museum: De vrouw van de molenaar en de vrachtrijder?’

   ‘Misschien, als je het tafereel nabootst!’

   Paul vatte moed. Pas toen hij de kamer zorgvuldig van de straat had afgeschermd, duwde hij haar rugwaarts over de lengte van de canapé. ‘Je zou die vent beter met rust laten,’ zei hij, zinspelend op haar dagelijkse verdwijningen.

   ‘Vandaag was het de laatste keer. De flauwerd is zonder één woord naar Mallorca vertrokken. Ik hoop dat hij er crepeert!’ Haar trillende neusvleugels kondigden woede aan. Voor Paul dit liet gebeuren, lag de molenaarsvrouw verstijfd onder zijn stoute blik en aanrakingen.

   Later kwam het bij Vanessa uit het diepst van haar keel: ‘Ging het tussen de vrouw van de molenaar en de vrachtrijder echt zo?’

   ‘Natuurlijk! Hoe anders, denk je? Twee wilde beesten. Niks anders.’ Hij boog zich door de knieën, wreef zijn beestentong tegen haar dij. Elk misverstand was uitgesloten.

   Was hij in slaap gesukkeld? Paul voelde hoe Vanessa met een schok overeind kwam en hem met schrale stem toefluisterde: ‘Iemand staat voor de deur. Snel!’

   Dit keer hoorde hij de bel ook. Terwijl de vrachtrijder zijn schoenveters aanreeg, haastte de molenaarsvrouw zich op haar muiltjes naar de vestibule.    

   In de open deur stond Vanessa met twee mannen te praten. Afgaand op hun nette uiterlijk verkeerde hij in de mening dat ze zijn hulp nodig had om twee Getuigen van Jehova af te wimpelen. ‘Wat is er?’

   ‘De recherche in verband met een vermiste persoon!’ De heren knikten bevestigend. ‘Zij willen dat ik op hun kantoor een verklaring afleg. Kom je mee?’

   ‘Nee, ik wacht op Tania. Die zaak gaat mij trouwens niet aan. Ik wil er geen woord over horen. Niets!’

- EINDE -