gaan zwemmen... de huid van myn aangezicht brandt weêr open... onderwyl ik er de voorbye maand juist zo goed uitzag... eenieder werd verliefd op my op het eerste zicht...
sumbiet weêr ineens "overleef je partner" gaan spelen, in bree nog wel... is twaalf dagen geleden, goed nageteld... zal iets vergen om ons er weêr in te heisen, doch we spreken reeds vroeg in de middag af... aan - volgens een idee van veerle - het rond punt van wommelgem... god - als ik dààr maar ni verloren ry! da's een van de moeilykste ronde punten van geheel europa... als merkel naar frankryk of sarkozy naar duitsland moet, dan zeggen die tegen hun chauffeurs:"toch... toch niet... toch niet over het rond punt van wommelgem???"
voor de rest alles all right, dat wel... voor het eerst ooit heb ik helemaal niét het gevoel dat, hoewel zulks toch het geval is, de feestdagen naderen... misschien alsnog rap, ten donderdag, een kerstboom plaatsen? neen, dat niet... doch toch, hier ofte daar, een afbeelding van een masturberend rendier tegen de ruit...
wél is het na morgen min of meer "vakantie", na een krankzinnig jaar als een boksbal; twee lyvige boeken gepubliceerd (myn autobiografie én myn graphic novel), drié succesvolle theaterpremières (de gelaarsde kat, een toneelstuk over alles, overleef je partner), officieel tot nachtburgemeester geridderd, myn beroemde rybewys gehaald, een baby gemaakt en eigenlyk héél veel gelachen ook... ja - dit jaar hoort vast thuis in myn persoonlyke top tien van betere levensjaren...
hoewel, myn echt jonge jaren, de pruimentyd als tienjarige; daarby vergeleken verbleekt toch alles in een byna betekenisloze verveling... een moderne ruis... na zyn achttiende beleeft een sterveling feitelyk niks echt nieuws meer.
2 opmerkingen:
Maar Vital, na je achttien begint het toch pas, carde diem en een hart onder de riem met je zaalshows. Dikke kus aan Luv en Mollie.
doki
Een reactie posten