state of mollie - 14 december 2011

waarin mollie haar soort verdedigt...

nu ik integraal genezen ben, kan ik weêr laat opblyven. en zo zat ik, gisteravond nog, in de klappeistraat thuis, met één half oog wat meê te kyken naar de franstalige langspeelfilm "danton" van andrzej wajda. aanvankelyk was ik best gecharmeerd met het gegeven dat de piepjonge dochter van de mild-revolutionaire journalist camille desmoulins wordt gespeeld door een échte baby; myn pa zei me buitendien dat de filmmakers er wettelyk toe verplicht heten om de opbrengsten van deze performance door te storten op de rekening van die baby zelf. en nog eens buitendien vond ik haar wel goed gecast. tegen het einde van deze film doet er zich evenwel een tamelyk heftige massascène voor, in het tribunaal waar danton en de zynen ter dood worden veroordeeld; tydens het trekken en schreeuwen van het volk heft de echtgenote van desmoulins hun baby de lucht in - en daar, hoewel dit ogenblik slechts één halve seconde voortduurde, werd ik diep getroffen door het oprechte, ellendige verdriet van dit kind. de acteurs en actrices, de schminksters, de stuntmannen, de regisseurs, de cameralui, eenieder op die set wéét dat het maar om een spelletje, een kunstvorm gaat, voor de gein of voor de roem - maar die baby heeft daar géén besef van, voor die baby is, op dat moment, die holocaust helemaal waarheid!! en de enige reden waarom die baby toch meêdoet: het ontbreekt de volwassenen, de makers én de kykers, aan de verdomde verbeelding om in plaats van een echte baby, in zo'n helse scène een pop te gebruiken. waar zyn de rechten van dat kind? er moet vandaag nog een wet worden gemaakt die het streng verbiedt om baby's te gebruiken in filmscènes waarin deze baby zelf verdriet wordt aangedaan!!