state of being

overdag, vanaf redelyk vroeg smiddags, in een muisstil huis, myzelf zonder veel nadenken vooraf, aan het arbeiden gezet voor die verdomde lezing rond sherlock holmes; tot myn eigenste verbazing daar ineens een goeie drie uurs meê zoet geweest, met bemoedigend resultaat. zyn geestelyke vader, sir arthur conan doyle, had een byna buitenaards zo avontuurlyk, maar juist daardoor ook erg overzichtelyk leven, voor een lezing echt ideaal. maar: twee jaar terug wist ik er àlles over, en nu is die kennis weêr helemaal gaan liggen (niet voor niks, aldus, dat ik de vorige nacht, zoals ik nu ineens besef, met veel nadruk aan het dromen ben geweest dat ik naar de middelbare school terug moest - én dat ik dit zelfs léuk vond, ware het niet dat ik myn school-agenda nergens kon terugvinden, zodat ik ook niet kon te weten komen in welk specifiek klaslokaal ik wel dringend verwacht werd, onderhand. een flauwe grap van myzelf was dat de school-directrice die het hier voor het zeggen had, klaarblykelyk chantal pattyn was, die met die rol trouwens wel overweg kon, haha...)

    vervolgens de konynen te eten gaan geven. ik besef nu dat die geur van stro my zo gelukkig maakt, doordat die my doet terugdenken aan één bepaald erotische avontuur in een vosselaarse hooischuur toen ik nog een prille tiener was.
    pas rond halfvyf in de namiddag kwamen de kinderen thuis, doodmoê en daarom kortstondig ook erg ongelukkig. nonkel serge kwam eveneens eventjes langs. nu nog voel ik my schuldig over deze volgende practical joke; ik tilde rocco james conan helemaal op, intussen vragende aan nonkel serge:"wilt gy dit varkentje niet meênemen, nonkel serge? kunt ge heel lekker bakken in de pan, wel met goeie bakboter d'rby!"; "goed idee," zei nonkel serge vlotjes, en ging voort:"stop hem maar in myn fietstas!" die arme rocco james conan meende, klaarblykelyk, dat dit erge, wreedaardige lot hem nu wérkelyk te gebeuren stond, en weende, begrypelyk genoeg, het kot opeens volledig by mekaâr -"ik wil naar mamaaaaaa!!..." we kregen hem ogenblikkelyk weêr getroost, maar een flink uur later, toen 'ie tv aan het zien was, boven in huis, begon hy ineens opnief te wenen:"ik wil niet in nonkel serge zyn fietstas!!..."

    savonds alweêr naar toneelgroep de veredeling. als regisseur, - want dat ben ik nu toch: een regisseur... als regisseur, moet gezegd, heb ik in geheel myn leven nog nooit de kans gehad om zo hard op details voort te werken... het moreel van de groep is beresterk, alleen de lichtman heeft een bronchitis wel...

    snachts bleek ik ineens belachelyk veel boodschappen te moeten doen. eerst naar cc de warande, te turnhout, om daar een werkje van myn broêr serge binnen te brengen. daarna naar boechout, voor myn boekhouder, om daar alle papieren te gaan binnengooien van het voorbye kwartaal (het woord "kwartaal" is het meest voze woord uit de integrale nederlandse taal. telkens wanneer een mens zich ertoe genoodzaakt ziet, het woord "kwartaal" te gebruiken, wéét hy dat er, op datzelfde moment, 2500 euro van zyn rekening wordt afgehaald...) nog eens daarna moest ik, op drie verschillende, maar wel niet ver uit mekaâr liggende adressen in deurne, pryspakketjes gaan afleveren, nog betreffende die expo in de arena sporthal. en dààr nog eens na, moest ik naar bert lezy, zyn platen gaan terugbrengen - doch: ik kon er de moed niet voor kon opbrengen - dwz uitgesteld naar morgen. voor als ik terugkom van guido belcanto in wechelderzande.

    tydens die vele autoritten, maar ook tydens myn veelvuldige toiletbezoeken, een onvermydelyke kwaal van de thee-drinker, ben ik weêr bezig met een nief stunt-gedicht, als enige manier om af te geraken van het vorige gedicht ("bambi was een bofkont"). die nieve gooi, beoogt een romantisch gedicht, voorlopig getiteld "juist wanneer" ("juist wanneer jy weêr naar buiten treedt / voorby de traliën van jouw balkon; / en struikgewas zich door die ruiten breekt / als zwarte zwachtels aan jouw nachtjapon.")

    telephonisch vanmiddag met jowan petit iets afgesproken, lezers; namelyk dat ik dit volgende hier ga opbrengen, tydens de martha-memorial in de roma komende week donderdag: myn aloude dirigeer-act, waarin ik Von Karajan imiteer, die de vyfde hongaarse dans van brahms dirigeert. het erge is dat dit kéiveel voorbereiding vergt, keiveel werk om die drie-en-een-halve minuut nog 'ns in te studeren - ...
    maar: ik ben bly dat ik mag meêdoen, de martha's zynde één van de ultra weinige collectieven waar ik toch een béétje heet by te horen, toch wel (ik hoor ook wel een beetje by toneelgroep de veredeling...)