kong, skull island
de vorige kingkong ken ik erg goed, doordat ik daar wel twintig keer naar heb zitten kyken tezamen met mollie, niét toen die al een kleuter, maar wél toen die nog een peuter was; dé reden trouwens waarom, ten eerste, mollie zelf tot zo'n monster is geworden, en ook waarom, ten tweede, ikzelf eigenlyk/feitelyk in de gevangenis zou moeten.
maar alleszins: in die vorige film was skull island geen lachtertje: wie één seconde naar boven keek, kreeg per definitie zwavelzuur in zyn gezicht; wie één momentje ging zitten, trof in zyn hol minstens één reuzentermiet; wie één stap naar voren zette, verdween minstens in een slangenkuil; letterlyk geen fractie van een halve seconde adempauze kregen die lui; en ja: daarby vergeleken, lezers, is déze skull island hier en nu, die het eiland nochtans in zyn titel meêdraagt, een wandeling door bokryk, niks minder.
in die vorige film was kingkong in gevecht met drie tyrannosauri tegelyk, onderwyl met zyn allen een oneindig ravyn in stortende, én onderwyl kingkong met één hand zyn geliefde ook afschermende; de liefhebbers dachten: hoe gaan ze dit nu dan overtreffen? want: als je daar geen plan toe hebt, dan moet je er niet aan beginnen.
wat niet wegneemt dat de film heel erg goed is!! zeker als voor mensen die al lang niet meer in een cinema zyn geraakt - én die, zoals kik gisteren, de gehele filmzaal klaarblykelyk integraal voor zichzelf hebben.
wat niet kan: kingkong, op een ogenblik, verslaat een reuzen-octopus - dat kan men begrypen -, doch: meteen daarna eet hy die octopus op. dat kan niet, want apen lusten geen octopussen. dat soort on-aapachtige gedrag doet veel afbreuk aan de koning van de jungle.
wat ook voos is: voor de soundtrack is er té gemakkelyk in de doos gegraaid. een overlevende van WOII zingt "we'll meet again", een stel jaren-zeventig-soldaten op een vliegdekschip zet een elpee op van the stooges (een elpee, terwyl je ziét dat de machine op 45 toeren draait), en als er een helicopters landen weêrklinkt creedance clear water revival. neen, jongen, zo gemakkelyk gaat dat niet.
wat ook stom is: de photografe in het verhaal, die een erg vervelende lach heeft, zegt, naar haar ware overtuiging:"niemand mag van het bestaan van dit eiland afweten!"- en meteen daarna gaat ze weêr voort met er photo's van te trekken...
ook voos: op een ogenblik wordt er iemand van de expeditie, compleet onverwacht, door een reuzen-pterodactylus van de grond getild en verscheurd; dat is een goeie scene; doch meteen daarna, wanneer de overgeblevenen op het eiland voort schryden, is er niemand van hen, die voor alle zekerheid angstig eens naar boven gluurt, om te zien of er niet nog zo'n vogels zouden aankomen. terwyl ze wél moeten spelen dat ze heel erg bang zyn van alles dat beweegt. als ikzelf met een vriend op zo'n eiland liep, en myn vriend zou door een pterodactylus van de grond worden geplukt en gedood, dan zou ik vanaf dat ogenblik meer naar boven kyken dan naar voren, naar opzy, naar achteren of naar beneden.
maar juist daarom zou ik zeggen, tien op tien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten