wat voorafging: mollie had, rond een uur of vyf smiddags, aan een ellentriekdraad gehangen...
terug thuiskomende van bob dylan in de lotto-arena, én van de doorluchtige charlie de keersmaeker in café de kroon, was de dag, by naêr inzien, nog niet echt gedaan. rond een uur of twee snachts liep ik door het gangetje op het eerste, voor een fles water, doch vernam ik dat mollie, op het tweede, bezig was met spastisch ademhalen - dus: eens gaan kyken; en, inderdaad: ze was werkelyk lykbleek en ondergezweet, en bibberde niet gewoon, doch beefde effenaf als een kadukke machine op haar matras weg en neêr. bovendien was ze keihard aan het klappertanden, zeggende:"ik heb kou-ou..." (noot: dit was de eerste keer in myn leven ooit, dat ik mollie kon horen zeggen dat ze het koud had.) doordat ze smiddags, zoals gesteld, een elektrische schok had gekregen, sloegen luv en kik ook byna zélf tilt. géén verbad leggen, was absurd. aldus: meteen naar stuyvenberg...
gelukkig: na enige enerverende tests (bloed nemen, photo's laten pakken, in zo'n griezelige, onmenselyke machine, en aldoor mollie die niet mocht drinken hoewel ze stierf van de dorst), kwam het er toch maar enkel op neêr, lezers, dat er zich een bronchiet zich meldde...
toch pas om vyf uur snachts weêr thuis, om dan alsnog, door myn dochter haar kuren, op de been te moeten blyven, had ik er, by het ontwaken toen de dinsdag aanving, maar een uur of drie aan slaap-tyd op zitten...
meteen richting lozanahof - voor de allerlaatste voorstelling van de zeventiendelige speelreeks in antwerpse bejaardentehuizen. die gehele toernee was een groot genoegen, doch in schoonheid eindigen, scheen ons door de heiland niet gegeven; onze microphoons piepten, door het slaaptekort bleef ik maar zeggen "dus jy ben nu 58 jaar oud," in plaats van:"dus jy bent nu 85 jaar oud," (een groot verschil), doch byzonderlyk was dit publiek opeens afgryselyk weêrbarstig en onsympathiek. wyl ik deze of gene lady, zodoende, interviewde, riep in het publiek één of andere bomma simpelweg uit:"stoppen met zagen!" of een minuutje later een andere oude dame:"wat interesseert my dit helemaal!" er werd dus aldoor luid gebabbeld en ook het personeel ter plaatse had er weinig goesting in, alleszins luidruchtig voortgaande met afwassen. en, zoals uitgetekend, ik kwam slaaptekort; met als hoofd-symptoom dat ik op een ogenblik, tot myn eigen verbazing, uit myn vel ben geschoten, met name tegen een stel mensen aan een tafel in het midden van de zaal. een witte snorremans die daar zat, bestond eruit om op zyn eigen beurt ook tegen my uit te vliegen (begrypelyk genoeg); en zo heb ik dus, live on stage, ordinair staan bekvechten onderwyl het publiek erby zat. precies iets van ricky gervais. ik kon wel sterven...
maar: niks aan te doen...
m'n begeleider harrie kwam zeggen dat ik ermeê mocht stoppen als ik wou - maar toch ben ik die gehele kelk aan het leêgen geweest tot het einde.
voor gabriella, de zangeres, was het ook niet gemakkelyk; telkens ze begon te zingen, drukten enige oma's die goed vooraan zaten, ostentatief hun oren dicht...
onthouden dat de achttien àndere optredens wél telkens heel erg goed waren, en vredelievend...
op de achtergrond speelt op het moment "tannhäuser"...
2 opmerkingen:
Waarom hebt gij geen column in 1 of anderen deftige gazet ofte respectabel weekblad zoals den humoradio of zo .. ?
kan jy het niet eens aan ze vragen? ik weet het zelf niet...
dank voor het compliment dat ik in je opmerking lees...
Een reactie posten