ONS FEUILLETON

wat voorafging:

jonathan druyts is present op humo's pop poll, in het sportpaleis, waar hy er, na vele plannen, uiteindelyk dan toch meê begonnen is, een bekende vlaming om het leven te brengen...

DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

door don vitalski

AFLEVERING 25

de man zei helemaal niks. alleen riep hy één keer uit, zeer luid:"hu??", en daarna echt niks meer. hy schudde zyn ronde hoofd, dat wel nog. hy had, zag jonathan, een vreemd, zachtaardig voorhoofd, met daaronder de meest prachtige, diepblauwe ogen, zo argeloos als die van een schooljongen, niks minder. de stakkerd! hy snapte natuurlyk totààl niet wat hier gebeurde.

     "je bent een dikzak!" zei jonathan druyts. en hy sprak nog meer:"waarom ben je naar hier gekomen! waarom!"
    geen antwoord.
    natuurlyk niet!
    "zocht je de vip-ruimte! he? welnu," sprak jonathan, "die vips, die zitten niet hiér!"

    ten slotte sprong hy de man eenvoudigweg te lyf. groot was die niet, en sterk zag die er ook helemaal niet uit. en trouwens ook totaal niet alert. met het broodmes begon jonathan druyts aanstonds de meest gruwelyke dingen uit te voeren - al waren het toch dingen, wist hy, waar messen zoals deze voor werden gefabriceerd; snyden, hakken, steken. en doorsteken. in stukken snyden, voortsnyden, en doorhakken. en opnieuw doorsteken.

    eerst, in den beginne, stak hy een oneindig aantal keren van boven naar beneên - dat ging eigenlyk vanzelf, en dat bezorgden-'m wel degelyk een grote kick. maar eens die beweging was uitgeput, stak jonathan het mes diametraal elders, helemaal van onderen, tussen die dikzak zyn twee benen, die waren gestoken in een stugge blauwe jeans.

    "je bent een dikzak! een dikzak!"
    hy kon niet meer stoppen met steken en snyden - al ging het meteen reeds niet meer zo gemakkelyk.
    "en je hebt je," sprak hy nog, "je hebt je niet geschoren!!"

    hy riep nog meer:"een mens moet zich scheren!!"

    vanaf diep in die stakkerd zyn onderbuik, sneed jonathan het mes nu helemaal naar omhoog, precies zoals 'ie het zich vanmiddag nog had ingedroomd - al viel het tegen hoe moeilyk dit was; die dikkerd viel tegen de grond, op zyn rug - en het lemmet brak in tweeën - kràkkk! zo vlug al!

    "aaarhhhhhhh!!!! aaarrhhhh - uhhhh!"
     dat sprak die bekende vlaming, die 'ie was. hoestend en brakend - niet eens meer proberend, nog overeind te komen.

    onze vriend kreeg een trap tegen zyn kop - dat was, wie anders, guy mortier. die was, klaarblykelyk, weêr enigszins by positieven?

    maar wat hierzo, die dikke bart? hoe stond het dààrmeê? was die dikke bart, vroeg jonathan zich dringend af, was die dikke bart nu dood, zoals die hier lag? of nog niet?

    dat viel niet uit te maken...

    maar: waarschynlyk wel, ja...
    jawel, ja - zeker en vast was die dood!!...

    "jullie wereld," sprak jonathan, "jullie wereld is helemaal nep!" en hy sprak nog meer:"dus als ik dit niet doe - wie dan wel?"
    hy wilde nog méér dingen zeggen, aangrypende dingen, ontroerende dingen; hy wilden-'m zyn eigenste levensverhaal vertellen, vanaf zyn geboorte tot nu - maar: hy kon op weinig komen. hy stond daar maar te bibberen.
    "vroeg of laat," sprak hy dan toch, "vroeg of laat nemen ze jou toch te grazen... dat staat in de sterren, voor mensen zoals jy... je dénkt," sprak hy op goed geluk, "je dénkt dat je populair bent - maar dat is niet zo..."

    die arme, jammerlyke guy mortier, die oude man! die renden-intussen - neen; die strompelde, die kruipelden-intussen langs de metalen wc-deuren terug naar buiten...

    "weet je wat..."

     stotterde jonathan alsnog.

    maar die bart, die verroerde zich écht niet meer...
    die ademde niet meer...

    "ik heb hier ongelooflyk veel spyt van," zei jonathan. en hy hernam:"ik heb hier veel spyt van!"

    dan maakten-'ie zich uit de voeten.

WORDT VERVOLGD