SOCIAAL
Volstrekt onverwacht stond er van de week een bezoeker aan mijn deur. Wel degelijk een opzienbarende gebeurtenis - zo erg schrikken, dat ik maar niét ben gaan opendoen. Maar terzelfder tijd werd ik terug gekatapulteerd naar een zeer ver verleden, de vroege jaren negentig, toen de gsm en ook het internet nog niet bestonden. Zo oud zijn we geworden, mensen! De nieuwe generatie kan zich dit niet indenken, maar ons sociale leven was indertijd totààl anders; mensen kwamen de helft van de tijd onaangekondigd bij jou op bezoek. Soms belden ze wel eens op voorhand, maar als je dan niet opnam, dan namen ze toch het risico; ze kwamen fysiek naar je toe, en kwamen doodleuk aan je deurbel hangen. Zeker in 't Stad, waar iedereen op mekaar woont. Bovendien hoorde het tot de sociale code dat het ondoenbaar was om niet thuis te geven. Je moést je voor je bezoeker vrijmaken, desnoods maar een halfuurtje, maar toch.
Maar wat me nu feitelijk nog méér eigenaardig lijkt: ook zelf ging ik toentertijd dus zomaar bij de mensen aanbellen. Als je vandaag bij iemand langsgaat, mail je eerst even;"ben jij morgen thuis?" En die dag zelf, sms je nog eens, voor een extra bevestiging; en daarna sms je nog een tweede keer, om te checken of het oké is als je tien minuutjes later bent. Niks daarvan pakweg in 1992, bijvoorbeeld toen ik verliefd was op een medestudente, die op kot zat in de Otto Venusstraat; die had zelfs geen telefoon. Er zat niks anders op: stoute schoenen aan, erop af - en: een aanbellen maar! (Ze deed open, maar terwijl ik bij haar op een stoel zat, ging ze voort met haar vaat, net zolang tot ik weer ophoepelde...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten